Hoe overleef ik Marrakech..............en terug!!! deel 3

Wij hadden dus inmiddels begrepen dat de geplande terugreis van zondagmorgen 18 april definitief niet door zou gaan. Toen wij terugkeerden naar ons hotel lag er zowaar een notitie van een hostess met de welluidende naam Victoria DeNobele en de mededeling dat alle luchthavens in ieder geval tot maandagochtend gesloten zouden zijn........ mochten wij verder nieuws willen dan was er haar 06 nummer " Madame U kan mij 24 uur per dag bereiken op dit nummer." We moesten zelf maar proberen of we misschien een dag op eigen kosten konden bijboeken in het hotel.wat gelukkig mogelijk bleek te zijn. Later hoorden we van diverse "medeslachtoffers" die niet het geluk hadden in hunzelfde hotel te blijven dat ze zelf maar op zoek moesten naar een andere accomodatie. Onze receptionist vertelde ons in vloeiend frans over een groot TV scherm op het grote plein van de Medina, speciaal voor de gestrande toeristen.....we hebben veel gezien op dit plein maar helaas geen groot TV scherm.....sterke verhalen vertellen was dus blijkbaar een bijzondere gave van onze breedlachende hotelmedewerker......
En wat doe je dan ..........het heerlijke vakantiegevoel is ineens als sneeuw voor de zon verdwenen.......er schieten allerlei gedachten door je hoofd .Hoe kom ik thuis? Wanneer kom ik thuis? Hoe hou ik het snelst contact met het thuisfront.Bellen in het hotel mocht niet ook niet in dit noodgeval.dus op zoek naar een openbare telefoon maar die staan meestal aan de kant van de weg waar het drukke verkeer al toeterend langsraast.....uiteindelijk hebben we er een gevonden achterin een theehuis waar alles weliswaar blauw zag van de sigarettenrook maar goed het was in ieder geval iets. een andere optie was natuurlijk mailen maar de toestenborden in Marokko zien er beduidend anders uit met hun arabische- zowel als westerse alfabet Bovendien zitten de meeste letters en leestekens op totaal andere posities.dus dat was tamelijk frustrerend; daarbij komt dat er voor de meeste internetplekken een wachtrij stond waar men niet bepaald vrolijk van werd. toeristen die op eigen gelegenheid een ticket hadden geboekt moesten nu een andere terugvlucht zien te boeken...de meest logische route was per bus naar Tanger aan de kust en dan trachten een plaats te bemachtigen voor de veerboot naar het vasteland van Europa.......daarna per trein of bus verder.
Het was ons inmiddels gelukt het thuisfront op de hoogte te brengen en we hadden voor nog een extra nacht en dak boven ons hoofd.....dus het was hoog tijd voor wat ontspanning............het was zaterdagavond 19.00 uur..Mijn voorstel was om een eind te gaan wandelen en daarna onszelf te verwennen met een heerlijk etentje. Mijn Roland was van mening dat we eerst naar de (enige) kerk konden gaan want daar zouden ongetwijfeld meer nieuws horen van de diverse buitenlandse toeristen en bovendien kon het absoluut geen kwaad om een kaarsje op te steken......helemaal gelijk, dus eerst naar de kerk en daarna hebben heerlijk gegeten....het enige wat daarbij ontbrak was een glas wijn......
Zondagochtend na het ontbijt eerst op zoek naar een telefoon om contact te zoeken met Victoria want onze hotelmedewerker wilde graag weten  hoeveel nachten we nog wilden blijven. Mevrouw DeNobele kon hier helaas nog niets zinnigs over zeggen maar verzekerde ons nogmaals dat ze zodra ze meer wist een bercht zou achterlaten in het hotel. Inmiddels hadden we van het thuisfront begrepen dat er testvluchten werden uitgevoerd met lege vliegtuigen en dat er die avond 20.00 uur Nederlandse tijd (18.00 uur Marrokaanse tijd) een besluit zou worden genomen.  Wij besloten om die dag van de nood een deugd te maken en planden een wandeling buiten de stadsmuren van Marrakech en te genieten van het prachtige uitzicht op het nabijgelegen besneeuwde Oudika gebergte. Aangekomen bij de stadpoort waar de verkeerschaos zo mogelijk nog groter is dan in de stad dook er zomaar uit het niets tussen alle ezels, drommedarisen en andere alle mogelijke en onmogelijke voertuigen een luxe camper op met een jawel Nederlands kenteken (ja je vindt ze echt overal, onze landgenoten) die zich zo goed en zo kwaad als mogelijk een toegang tot de stad trachtte te verschaffen en tegelijkerijd zijn camper zonder krasje of deuk in zijn oorspronkelijke staat e behouden. Aboluut geen sinecure in deze omstandigheden. Al wandelend viel het ons op dat er langs de kant van de weg wel heel veel autos's geparkeerd stonden. Het was gezien de aanwezigheid van vele bouwkranen met man en macht gewerkt werd duidelijk niet van de bewoners van de vele luxe appartementen en superdeluxe resorts die waren nog lang niet af en volgens mijn schat was er ook geen voetbalstadion in de buurt dat het onevenredig veel geparkeerde auto's zou kunnen verklaren........Dichterbij gekomen ontdekten wij dat er ook nog iets anders was gebouwd. Je gelooft je ogen niet maar in the middle of  nowhere had men een heus echt westers winkelcentrum gebouwd a la Hoog Catharijne in Utrecht met als paradepaardje een megagroot filliaal van "Carrefour"  supermarkten,het vierde filliaal in Marokko, het fenomeen supermarkt is daar nog onbekend. Het geval wilde dat de opening een week geleden had plaats gevonden en het was nu overduidelijk een attractie voor de plaatselijke bevolking. Daar zou vast wel een heerlijke fles rode wijn te koop zijn bedachten wij .......dus dan maar even de supermarkt in.... We hebben er helaas geen foto's van maar dit was een schouwspel van de eerste orde. Een winkel werkelijk volgestouwd met mensen allemaal voorzien van een boodschappenwagentjes waarin behalve de boodschappen ook diverse kinderen waren geparkeerd. Onder het "genot" van keiharde schreeuwerige muziek deed het publiek in extase  zijn boodschappen. Het tevens in grote getale rondlopend personeel was duidelijk niet voorbereid op zo'n giga invasie en zat met een hevig dilemma of doorgaan met haar taak om elke vlekje en papiertje van de vloer te verwijderen of toezicht te houden op het publiek wat zichtbaar niet wist hoe men zich in een supermarkt hoort te gedragen d w z de boodschappen in je karretje eerst aftrekenen en dan nuttigen en niet zoals we diverse malen zagen gewoon een appel pakken en die ter plekke opeten en vervolgens het klokhuis op de grond gooien en weer verder winkelen......of pak een fles water uit het vak, rink die half leeg en zet dezelfde fles gewoon weer terug.......
Wij hebben er geamusserd naar staan kijken en werden door een stevig uitziende beveiligingsbeambte begeleid naar de slijterij die was beveiligd alsof er goudstaven lagen opgeslagen.
De volgende dag, maandag 19 april. Na het ontbijt op weg om Victoria maar weer te bellen. want onze nog altijd breedlachtende receptionist wilde voor 12.00 's middags weten of we onze kamer wilde aanhouden..............helaas Mevr. DeNobele die ons had verzekerd dat ze 24 uur per dag beschikbaar zou zijn had haar voicemail aan staan..dan maar bellen naaar het plaatselijke agentschap van het reisbureau........in gesprek........nog maar even wachten op een bankje in het nabijgelegen park............weer bellen.....in gesprek.....terug naar het bankje.........weer bellen.............in gesprek. Dan toch maar erst bellen met de Bieb om te melden dat ik nog steeds in Marokka was en niet wist wanneer ik terug zou zijn. Ik kreeg een verbaade Rian aan de lijn, alles uitgelegd, zij zou het doorgeven aan Leidy.in ieder geval een probleem opgelost. Daarna onze Victoria weer geprobeerd te bellen...voicemail........dan het agenschap maar weer eens........in gesprek,
Het was intussen al 11.uur dus terug naar het hotel in de hoop dat daar misschien nieuws zou zijn..dus niet.
Wat nu.nogmaals ......... we zaren in de lobby de map van het reisagentschap nog eens  door te nemen op zoek naar nog een ander telefoonnummer toen er als een wervelwind een hostess van "onze" reisorganisatie binnenstoof gepropt in een broekpak maat 46 terwijl dit overduidelijk beter maatje 48 of 50 had moeten zijn, dit gold eveneens voor de blouse die ze daaronder droeg maar een gek (ik dus) die daar op zo'n moment op let. In een flits had ze ons waarschijnlijk zien zitten en trapte op de noodrem, verplaatse haar zeer dure zonnebril van voor haar ogen naar hoofd en slaakte en hoorbare zucht van verlichting. In vloeiend Vlaams vroeg ze of ik Madame VandenBergh was (mijn meisjesnaam is "van den Berg" en is dit Monsieur Rodrigues maar goed dit was de vlaamse vertaling..op mijn bevestigende antwoord volgde nu een iets minder diepe zucht...er werd een map opengedaan en er kwam een mededeling  " Jullie viegen vanmiddag om 18.00 uur via Agadir naar Barcelona om 1600 uur komt er een taxi om jullie op te halen en vanaf 15.30 graag zichtbaar met de koffers voor het hotel staan en neem genoeg water mee voor onderweg( alsof we een voetreis naar Rome zouden gaan maken o.i.d.) en weg was ze. Het was 11.30 en we hadden nog 20 minuten om onze koffers te pakken want uiterlijk om 11.50 moesten de kamermeisjes toegang hebben tot de hotelkamer om deze schoon te maken hoewel er voor die nacht nog vrij zou zin...maar ja regels zijn regels volgens onze nu wat minder breedlachende hotelreceptionist.
Om precies 11.55 stonden onze koffers tijdelijk tot 16.00 uur geparkeerd in de bagageruimte van het hotel.......wij hadden besloten om de resterende tijd door te brengen in het kleine parkje even verderop en daar een broodje te eten en wat uit te rusten. Van dat uitrusten is weinig gekomen waarschijnlijk zaten we op et verkeerde bankje want de ene na de andere bedelaar van diverse pluimage kwam langs. In  principe geven wij geen geld maar altijd iets eetbaars...helaas schijnt dat in Marrakech niet de bedoeling te zijn, men eist min of meer geld van je......heel lastig en op den duur ook tamelijk irritant
Om 15.45 kwam er geen taxi maar een superdeluxe touringcar waarin precies 8 mensen zaten.wij waren nr 9 en 10. ....zo dat wordt een lange rit langs veel hotels om veel mensen op te halen maar niets van dat alles.we gingen rechtstreeks naar het 3km gelegen vliegveld en konden meteen inchecken. Op het kleine viegveld was nog geen Transavia vliegtuig te bekennen en er werd ook niets omgeroepen over vertragingen etc; volgens de borden in de hal zouden we nu toch al aan boord moeten zitten. Infotmatie was schaars maar jawel na een uur landde er dan een toestel volgepakt met passagiers die eindelijk aan hun vakantie in Marrakech konden beginnen. In de bus had men ons vertelt dat we hoogstwaarschijnlijk vanaf Barcelona door konden vliegen naar Amsterdam want dan zou met "een aan zekerheid grenzende waarschijnlijheid" overdag weer gevlogen kunnen worden. Het was een groot vliegtuig, er was plaats voor 300 passagiers, in Marrakech stapten er ongeveer 100 in de rest zou in Agadir instappen. We werden verwelkomt door de Transavia-crew" alsof we iets heel ergs hadden overleefd. we werden in de watten gelegd met hapjes en drankjes en repen chocola. Nadat de passagiers in Agadir waren ingestapt kwam dan uiteindelijk het hele verhaal. Transavia had als tijdelijke basis Vliegveld Barcelona om de grote terugrbrengactie van gestrande passagiers te kunnen verwezenlijken. Er was een soort luchtbrug om passagiers vanuit  Turkije, Egypte, Marokka, de Canarische Eilanden, Madeira en Portugal allemaal te verzamelen op dit vliegveld. De crews van de diverse toestellen werkten 7 dagen per weeken al het mogelijke personeel was ingezet.
Met veel vertaging landde ons toestel om 00.30
De Spaanse douane had alle begrip en iedereen mocht gewoon doorlopen zonder enige controle,
Als kuikens liepen wie (60 personen) achter de kloek (een hostess van het reisbureau) aan naar de balie van Transavia waar nog veel veel meer landgenoten verzameld  uit diverse windstreken om nadere berichten af te wachten. De luchtvaartmaatschappij had ook het kantoorpersoneel ingezet om deze noodactie te helpen uitvoeren. Het was al snel duidelijk dat de jongelui die ons opvingen niet gewend waren reizigers op te vangen, in het dagelijks leven zaten ze, naar later bleek, de hele dag achter hun pc en hun huidige taak, het analoog noteren van de namen van reizigers op een blaadje papier ging nu niet bepaald vlot. eerlijkgezegd lag dat niet geheel aan hun, de namen waren niet zo zeer het probleem, het noteren van 06 nummers verliep nogal moeizaam met name bij de wat oudere reizigers die niet zo 123 un nummer paraat hadden. Nadat alle namen waren genoteerd werd omgeroepen at alle personen van 50 jaar en jonger zonder kinderen en zonder medische problemen diezelfde nacht nog per bus werden vervoerd naar Schiphol, de overige personen zouden worden ondergebracht in een hotel en met +aan zekerheid grenzende waarschijnlijkheid" de volgende dag naar Schiphol vliegen. Dat gaf hoop. Na heel wat admimstratief gedoe kwam er dan eindelijk een Spaanse bus om ons (60 personen) te vervoeren naar een hotel in Santa Susanna, geen idee waar dat was maat het bleek nog een anderhalf uur durende busreis verder. Het hotel, genaamd H.Top Royal Sun bleek en achr verdiepingingen hoog, 4 sterren hotel te zijn. Uiteindelijk was het 04.30 uur toen we de sleutel van de kamer kregen. We werden geacht om 08.00 uur aan het ontbijt te verschijnen want om 10.00 uur zou er nadere berichtgeving volgn over onze terugreis. Zo gezegd zo gedaam. Overigens was er ook nog een verrassing, toen ik de gordijnen om 7.30 open deed had ik uitzicht op een goudgeel strand, wuivende palmen en een prachtige zee....... Na het ontbijt wachten op bericht, 10.00 uur...,,,,,,,,,,,geen nieuws. Iemand belde met Transavia ...nog even geduld..............het werd 12.99 uur, we moesten uitchecken, kamers leeg en alle koffers in de bagageruimte, met z'n allen wachten in de lobby van het hotel. Mn had ons beloofd dat er om 14.00 uur nadere berichten zouden volgen......... Wachten en mensen kijken........veel Engelsen met name veel van het Coronationstreet types met veel erg veel overgewicht.  In deze latste categorie ook veel Duitsers Veel van hen waren naar achteraf blek ook 'verplicht gegijzeld" omdat er geen vluchten waren. De spanningen liepen vaak zictbaar en hoorbaar hoog op. Er waren 2 internetmogelijkheden in de lobby en de rij wachtenden werd alsmaar groter omdat velen de sites van de diverse vliegvelden wilden bekijken om te zien of er al weer gevlogen ging worden.
Het werd 14.00 uur.......geen nieuws over een terugvlucht, wel het bericht dat we mochten gaan lunchen.
15.00 Uur, de vermoeidheid en de verveling begint toe te slaan. Vooral voor gezinnen met kinderen was het niet eenvoudig, leg een kleuter van 4 jaar maar eens uit dat hij niet naar het op loopafstand gelegen strand kan omdat je paraat moet blijven voor vertrek.................
Ik was voor het eerst aan de Spaanse kust, ik ben niet zo gecharmeerd van strandvakanties maar nu zat ik als het ware op de eerte rij. Het werkt blijkbaar als volgt: Na het ontbijt ga je met je handoek op weg naar het strand, je legt deze op een naar jouw idee beste plaats op het strand, je tasje erop, dit voorkomt wegwaaien en je gat terug naar het hotel of je gaat gezellig wat boodschappen doen........en 's middags waneer de temperatuur aangenaam is ga je lekker naar je gereserveerde plek op het strand.......
Het werd 18.00 uur, we hingen nog steeds op banken, stoelen in de lobby, de kleinere kinderen sliepen buiten op de ligstoelen bij het zwembad. Iedereen was moe, we hadden per slot van rekening de afgelopen nacht maar 3 uur kunnen slapen. Ook mijn lief was moe en gefrustreerd, ik stuurde hem met een zekere regelmaat uit wandelen. Op een zeker momnt had hij het geluk om tussen alle masa's toeristen op zijn wandeling een echte authentieke dorpsbewoner tegen te komen en al zijn kennis over FC Barcelona te kunnen spuien. Zeer belangrijk blijkbaar want diezelfde avond zou er een belangrijke wedstrijd tussen Barca zoals men dit hier zegt en Inter Milaan plaatsvinden.
Intussen in het hotel kwam er heel stilletjes een hostees binnen die onopvallend een mededeling op het prikbord aanbracht en daarna met een noodgang het hotel via de achterzijde verliet. De aankondiging 'Uw wordt om 20.00 uur per bus opgehaal voor verder vervoer naar Schiphol" jawel deze mededeling kon verschillend worden geinterpertreerd, ofwel we gaan per bus naar Barcelona Airport en vliegen naar Schiphol, ofwel we gaan een complete 20 urige busreis maken naar Schiphol.................
Om 19.00 uur mochten we gaan dineren, een lopend buffet met heel veel met heel weinig smaak..mar ja een mens moet toch iets eten nietwaar. De dinertijden waren van 19.00 uur tot 21.00 uur en de hotelgasten stromen meestal geleidelijk aan binnen. Vandaag was het anders, om 18.55stonden er 60 man voor de nog gesloten deur van de eetzaal en er werden al grapjes gemaakt over de punctualiteit van de Spanjaarden, wij vroegen ons af of 19.00 uur ook echt 19.00 uur zou zijn.............. En ja zowaar exact om 18.00 uur werd er aan de binnenkant een sleutel ongedraaid en opende ee nietsvermoedende spaanse ober de deuren.......het is jammer dat er geen foto bestaat van de gelaatsuitdrukking van de goeie man toen hij deze nederlandse invasie waarnam...............
Goed iedereen eten en vervolgens bepakt en bezakt met alle bagage op de stoep van het hotel in afwachting van de bus. Er werden hier en daar al weddenschappen afgesloten of de bus al dan niet op tijd zou zijn of dat het manjana zou worden............... Om 20.00 uur precies arriveerde er een taxi met daarin 2  naar later bleek, kantoorjongens in een Transavia shirt. Zij waren eerder die middag geland vanuit Schiphol naar Barcelona. Een gejuich steeg op want dat betekende dat er weer gevlogen werd!!!!1
De vreugde was echter van korte duur...............er waren nog geen nachtvluchten en onze groep was de laatste die per bus zou worden vervoerd naar Schiphol.................wat een drama, wat een teleurstelling!!!!!!
Intussen kwam er vanuit zee een dikke mist opzetten en de temperatuur was nu 7 graden, er was nog steeds geen bus te zien.
Een van de knullen ging bellen waar de bus bleef en de ander probeerde zo goed en zo kwaad mogelijk onze vragen te beantwoorden. "Kunnn wij niet nog een nacht in het hotel blijven zodat we morgen teruvliegen?" Antwoord: Ne, dat is helaas niet mogelijk alle vluchten zitten vol en men moet dan zelf en terugvlucht boeken want Transavia is dan niet meer verplicht om een terugvlucht te reglen. De eerstvolgende vlucht waarop misschien plek was zou op 3 mei zijn!!!!! Op de vraag waarom iedereen de hele dag voor Jan Joker in het hotel had rondgehangen kon hij helaas geen antwoord geven...Zijn collega die zojuist naar de bus had geinformeerd strooide nog even wat zout in de wonden door t zeggen dat de laatste vlucht om 17.00 uur was vertokken. Wij konden niet vliegen omdat Schiphol nog geen nachtvluchten toeliet!!!!!
De (nederlandse) bus bleek twee dorpen verderop te staan wachten voor een ander hotel, daar verbleven een 14 tal jongenlui die een atletiektrainingskamp in Zuid-Portugal hadden gehad en al 2 dagen eerder naar Barcelona waren afgevoerd en in een hotel geparkeerd waren. Door een administratieve fout van Transavia was men ze vergeen op te halen......... De Amsterdamse buschauffeur had geen idee hoe hij naar ons hotel moest rijden dus een van de Transavia knullen sprong weer in een taxi en reed vervolgens 2 dorpen verder on daarna met de taxichauffeur als gids de bus naar het hotel te begeleiden. Het was intussen 21.00 uur en erg koud en mistig.veel van ons gingen maar weer binnen wachten, de kindren waren helemaal geradbraakt, sommigen waren op de koffers in slaap gevallen. Om 21.15 goed nieuws, de bus was gearriveerd..........helaas niet aan de voorkant van het hotel waar wij allemaal stonden te wachten, maar aan de achterzijde............ Echt niet andig want dat betkende dat het hele gezelschap met koffers via hellingen en ingewikkelde trapjes nog weer een afstand van 200 meter af moest leggen. Bij deze actie kwam een wat oudere man ten val, gelukkig mankeerde hij niets. ook mijn Roland, die zich een echte heer voelt, liep met 2
koffers te slepen... Ik ben toen verschrikkellijk boos geworden....en vroeg of hij solliciteerde naar nog een maand ziekenhuis............. Al met al we om 21.30 uur allemaal in de bus en konden we vertrekken..........
Zoals gezegd was onze chauffeur samen met zijn maat die hem om de 4 uur zou aflossen. afkomstig uit Amsterdam, hij had waarschijnlijk erg veel zin in de rit naar amsterdam want nadat iedereen een plek had gevonden (met een minimale beenruimte en een minimum aan comfort) begon hij net zoals in een vliegtuig met het voordoen van de veiligheidsinstructies en meldde vervolgens de aantal tussengelegen vliegvelden op onze route............... Leuke humor maar gebracht op een totaal verkeerd moment, vele van de passagiers reageerde geirriteerd...de enige die het op prijs stelden aren de jongelui van de atletiekgroep. Zij hielden samen met hun coach de moed erin.zij hadden getraind voor belangrijke wedstrijden aanstaande zondag maar zagen nu hun winstkansen vor deze wedstrijd met het uur minder worden omdat hun conditie als gevolg van deze busreis niet meer 100 % was. Wij zaren dicht bij ze in de buurt en dat was best een oppepper want de overige passagiers hadden het voor het merendeel helemaal gehad, wat overigens best begrijpelijk is. De ouderen en kinderen met gezinnen zouden nooit bewust voor zo een lange busreis hebben gekozen en het gemopper en geklaag was dan ook niet van de lucht.
Wij hadden een mooie plek, het was een dubbeldekker en we zaten bovein vrij voorin tussen de jongelui.
Eenmaal op weg werd het boven in de bus alsmaar kouder en kouder, naar verloop van tijd kwam de chauffeur er achter dat de airco nog aanstond maar naar zijn zeggen kon hij dat pas bij de eerst stop, 4 uur later pas in orde maken. Tegen die tijd waren we zowat diepgevroren, bovenin de airco en aan onze voeten een superhete verwarming............ Ik heb tijdens de 17 urige busrit amper kunnen slapen.......doodmoe maar toch niet kunnen slapen is erg frustrerend.gelukkig sliep mijn schat naast mij als een os......... Achterin de bus bij de oudren was het af en toe een waar een snurk-concert................
Eindelijk eindelijk eindelijk arriveerden we op 21 april, dus 3 dagen later, om 17.30 op Schiphol!!!!!!!
Net voordat we arriveerden stapte er een medewerker van Transavia in de bus, een manager, die zijn best deed om het een en ander goed te praten en als pleister op de wond zouden we bij aankomt iets aangboden krijgen door Transavia.............
Er werd door een ieder van alles verondersteld................van reischeques tot koffers toe..................het bleek uiteindelijk een verpakt broodje en een pakje overheerlijke chocomel...............

Om 19.00 uur die avond waren we weer THUIS!!!!!

ps. Met verontschuldigingen voor de taalfouten maar het gaat hier meer om de essentie van het verhaal en ik ben nog steeds moe erg moe...............

Hoe overleef ik Marrakech.... deel 2

Zoal gezegd hadden wij het prima naar ons zin. Lange avonden, leuke eethuisjes en eindeloos veel mensen die elk moment van de dag hun uiterste best deden om iets aan je te verkopen.dit varieerde van "namaakslangen" dit n.a.v. de slangenbezweerders op het grote plein van de Medina, diezelfde slangenbezweerders die het helemaal top vinden als je hen toestaat een echte slang in je nek te leggen en vervolgens een indrukwekkend bedrag vragen als er daarvan een foto wordt gemaakt, hetzelfde geldt ook voor de circusartiesten met hun aapjes, die je voordat je het goed en wel in de gaten hebt, gewoon in je handen worden geduwd inclusief de talrijke vlooien die je er gratis en voor niets bijgeleverd krijgt, Plaatselijke vrouwen die je met verve wilden voorzien (uiteraard tegen betaling) van een hennatattoo Dan heb je daar de talloze kraampjes met dadels, vijgen en allerlei ander zuidvruchten die de hele dag in de zon liggen en waar tientallen wespen ok bepaald niet vies van zijn........ Dan zijn er de stalletjes waar je voor 3 dirham (30 cent) een heerlijk gls versgeperst sinaasappelsap kunt kopen, iets wat ik veelvuldig heb gedaan, maar de heren die dit verkopen beginnen al te roepen zodra er ook maar een fractie van jouw beeltenis zichtbaar is. Kortom het is aanvankelijk allemaal heel leuk maar na een dag of drie slaat de ergernis toe en heb je er genoeg van om nog beleefd te doen tegen als deze opdringerige irritante kooplui........... kotom het werd tijd voor iets anders.Inmiddels had mijn lieverd eindelijk zijn originele tajine ( voorzien van een stempel aan de onderkant, met andere woorden "goegekeurd door de Marrokanse vereniging van huisvrouwen" of zoiets) (typische marrokaanse aardewerken kookpot) voor een perfecte prijs (voor minder dan de helft van de originele prijs) en had hij inmiddels bij diverse marrokaanse dames (jawel hij wel omdat men op zijn uiterlijk afgaand dacht dat hij een van hen (dus Marrokaans) is en ook omdat hij heel makkelijk contacten legt hoe hij precies zo'n orginele (dus niet zo;n decoratieexemplaar) moest gebruiken en of de dames misschien nog wat goede recepten voor hem hadden en wat de beste kruiden waren om hiervoor te gebruiken.
Dus op zoek naar de beste van de beste kruidenwinkel en die vonden wij uiteindelijk na een tip van de marrokaanse dames in de joodse buurt van Marrakech. de naam van de winkel 'The shop of confidence" Je gelooft je ogen en oren niet maar wat een verademing..hier geen opdringerige figuren maar integendeel een hele aardige jongeman met een duidelijk joods voorkomen die uitgebreid de tijd nam om alles uit te leggen over de meer dan honderd kruiden die hij zichtbaar trots in zijn winkel verkocht en ook zelf maalde. Het was Rolands feestje dus ik heb de heren maar een middagje alleen gelaten en heb heerlijk met een boek in het nabijgelegen bankje gezeten..........wat een rust........
Op zondag 18 april stond onze terugvlucht gepland maar omdat de hostess van een niet door mij nader genoemd reisbureau nog steeds niets van zich had laten horen had ik naar het hoofdbureau in Nederland gemaild........tot mijn verbazing kreeg ik te horen dat onze alleraardigste hotelreceptionist over een boekwerk met nadere gegevens moest beschikken, Volgens de reisorganisatie had hij deze map met gegevens zichtbaar bij de receptie moeten neerleggen vor de gasten die met deze reisorganisatie hebben geboekt........ Naar aanleiding hiervan toog ik richting tweelingbroer van......en vroeg hem in mijn beste Frans naar deze map........zijn reactie was het openen van een geheim onopvallend deurtje aan de zijkant van de balie, hij verdween praktisch compleet en ik hoorde een heleboel lawaai en gerommel,,,,uiteindelijk verscheen hij met een stoffige grote kartonnen doos die ter plekke werd omgekeerd en ja ja ja zowaar een map van de reisorganisatie die naar mijn idee twee kertmissen geleden voor het laatst was gebruikt......... Zowaar ik vond een telefoonnummmer en de mededeling dat uterlijk 24 uur voor vertrek zou moeten worden meegeddeld hoe lat er een taxi zou komen om ons naar het vliegveld te vervoeren. Het was inmiddels zaterdagmiddag 3 uur en we zouden de volgende ochtend om 8 uur vliegen. Goed of eigenlijk niet goed, ik bellen met de hostess ter plaatse.....deze was zeer verbaasd want zij had geen idee dat wij in Marrakech waren (foutje van het Nederlandse hoofdbureau) maar ok tegelijkertijd de mededeling dat de meeste luchthavens in Europa waren GESLOTEN vanwege een vulkaanuitbarsting in IJsland...........wisten wij veel.....wij hadden bewust gekozen voor een kamer zonder tv, we hadden immers vakantie..ja er was wel een tv in de bar (waar overigens GEEN alcohol werd geschonken (wettelijk verboden moslims drinken dit imers niet) maar op deze tv met uisluitend arabische zenders kwam met zeer grote regelmaat alleen de koning Mohammed VI in beeld, mensenlief wat heeft deze man het druk met het openen en doorknippen van diverse exposities en gebouwen,,,,,,,,,en het kussen van andere mannen(dit is de gewoonte van het land als mannen elkaar begroeten)
Maar mevrouw en meneer zei onze hostess U kunt in ieder geval niet terugvliegen U kunt het best vragen of U in uw eigen hotel kunt bijboeken en U hoort nog van mij....................

wordt vervolgd

Hoe overleef ik.......een reis naar Marrakech en hoe kom ik terug.........

Lieve collega's

Natuurlijk weet iedereen nog wel van vroeger dat je de dag na een schoolreisje het beroemde (beruchte) opstel over die leuke dag mocht (moest) maken. Welnu ik ga een poging doen om verslag te doen van onze (mijn man Roland en ik) aanvankelijk 10 daagse (werd uiteindelijk een 13 daagse reis) naar het Marrokaanse Marrakech.
Het wordt enkel en alleen een droog verslag met enkel en alleen tekst wan voor de versieringen heb ik nu even geen tijd. Het verhaal moet uit mijn hoofd en op "papier".

Op vrijdagmiddag 9 april om 15.25 met een directe vlucht van Transavia naar Marrakech. We hadden er lang naar uitgekeken want deze vakantie stond aanvankelijk gepland voor jl september. Zoals de meesten van jullie wel weten kon deze toen niet doorgaan omdat Roland op 26 augustus plotesling in het ziekenhuis belandde wegens een ernstig hersenbloeding. Godzijdank is hij inmiddels weer zover opgeknapt dat we nu wel op vakantie konden gaan.
Na een voorspoedige vlucht kwamen we aan het begin van de avond aan in een stad die op het eerste gezicht inderdaad veel weg had uit een sprookje van duizend en een nacht. Dit beeld veranderde enigszins toen wij in ons hotel arriveerde en bij de receptie een manlijk persoon aantroffen die de tweelingbroer van ene heer S.Hoessein uit Irak kon zijn. Zijn talenkennis was beperkt tot vloeiend Arabisch en Berbers en natuur lijk het Frans, een taal die wij beide wel enigszins machtig zijn maar op dag 1 was de parate kennis van die taal nog niet zo voortreffelijk. In de engelse taal kunnen wij ons daarentegen moeiteloos uitdrukken maar helaas was dar voor deze baliemedewerker een taal van een andere planeet. Kortom na het tonen van onze vouchers lachte hij zijn witte tanden bloot onder een pikzwarte indrukwekkende snor en begon te roepen om paspoorten. Dat was duidelijk en de communicatie kwam op een lijn te zitten althans dat dachten wij heel even maar het tegendeel bleek waar toen hij met onze paspoorten in een stoffig kantoortje achter de receptie liep en vervolgens nevernooit meer terug leek te komen. Volgens Roland ging ik iets te voortvarend te werk door na een minnuut of tien onze paspoorten terug te vragen........ De man leek ietwat verontwaardigd dat een vrouwspersoon hem op deze directe manier benaderde en verklaarde vervolgens dat hij onze paspoorten nog een half ur nodig had om het een en ander te noteren. Toen ik hem aangaf da ik er dan wel even op zou wachten had ik het duidelijk helemaal bij hem verbruid...... Al met al was er verder niet zo gek veel mis met het hotel (wat we overigens zelf hadden geboekt omdat het zo dicht bij de medina (het oude centrum) ligt en omdat het een authentiek marrokaans hotel was en niet zo'n westers 4 sterrenhotel waar je bij wijze van spreken half europa weer tegenkomt. Tegenover het hotel was de parel van de stad de Koutoubia-moskee, heel indrukwekkend een oude moskee maar nog wel gewoon in gebruik..dat betekent dat er vijf keer per dag via giga luidsprekers in de minaretten een oproep tot gebed weerklonk inde in de wijde omgeving was te horen.......niks aan de hand zou je zeggen er is toch al genoeg herrie in zo;nstad dus dit kan er ook nog wel bij ware het niet dat moslims ook de gewoonte hebben om bij zonsopgang hun gebed richting Mekka te doen in dit geval dus rond 4 uur 's morgens......... Geloof het of niet je went er na een dag of 7 wel aan dan klinkt het als een soort vetouwde "achtergrondmelodie" in je dromen. Een minpuntje waren de afwezigheid van stoelen of ook maar iets wat er op leek op onze hotelkamers, waarschijnlijk werden wij geacht al liggend op onze bedden dag en nacht door te brengen;en af en toe vonden wij 's morgens in onze badkamer wel eens iets wat verrasend veel leek op een kakkerlak maar we zijn inmiddels na al onze reizen nar India wel iets gewend. Een wat groter minpunt was de kwaliteit van het ontbijt,..wij hebben 10 dagenlang elke morgen stokbrood met boter, jam en dadels gegeten begeleid voor een heerlijk versgeperst sinaasappelsap en voor degene onder ons die al om half acht aan het ontbijt verscheen was er nog een kleine kans op een glaasje yogurt. Over de kwaliteit van de koffie zal ik me hier maar niet verder uitlaten..........
Al met al hadden wij het prima naar ons zin bij een temperatuur van 's middags 30 graden en 's avonds een paar graden minder.we zwervden door de souks (markten) war aller hande typisch marrokaanse handgemaakte voorwerpen zoals aardewerk, lederen sloffen, parfums, en erg belangrijk voor mijn wederhelft die veel van koken houdt, veel versgemalen kruiden etc etc kortom iedereen weet wel wat ik bedoel..... Degene die over de kunst van het afdingen beschikt zoals mijn Roland heeft er de tijd van z'n leven en eer de prijs eindelijk naar tevredenheid van beide partijen onder veel toneelspel en luidkeels geschreeuw en tot leering en vermaack  van vele toeschouwers is vastgesteld is men zo een drie kwartier verder........ Vanaf dag 1 was mij door mijn liefste al op het hart gedrukt mij niet te mengen in deze verheven vorm van kunst en ik heb mij daar dan ook verre van gehouden en vond het op zich al heel interresant om op gepaste afstand naar de eindeloos voorbijtrekkende mensenmassa te kijken. Mensen van diverse komaf en pluimage, de westerse vrouwelijke toeristen gekleed in soms minmale nauwelijks de weelderige vormen bedekkende  wonderlijke variaties waarvan de marrokaanse mannen zichtbaar genoten en de aboslute tegenhangers de plattelandsbevolking waarvan de vrouwen zeer zwaar gesluierd, zelfs de handen zijn bedekt, met enkel en alleen een paar ogen die nog net zichtbaar zijn, ook het verkeer in de souks is wonderbaarlijk en niet alleen daar maar ook in de stad. Er is blijkbaar een ongeschreven gouden verkeersregel en die luidt waarschijnlijk "Alles is toegestaan zolang je hoe dan ok maar op de plaats van bestemming komt, of je nou te voet, per ezel, per peugeotbrommettje(uit de frns tijd), per motor,  per taxi,per scooter of met een paard en wagen, per auto, per bus verplaatst van a naar b.........je bent gewoon niet wijs als je het in je hoofd haalt om voor een rood stoplicht of voor een zebrapad te wachten....en vergeet ook vooral niet elke politieagent is je grootste vriend want ze knijpen (voor de plaatselijke bevolking althans) graag en oogje dicht,......en ook hier is van toepassing "geld doet wonderen". Als westerse toerist ben je dan al zeer verheugd als je het is gelukt om heelhuids een straat over te steken in deze heksenketel  Zoals Roland mij aanraadde "gewoon je ogen dicht doen en oversteken en maar gokken dat ze OM je heen rijden want als je blijft wachten tot ze voor je gaan stoppen kun jer er beter de hele dag blijven staan............."
Voordat ik het verget er was ons op de dag van aankomst belooft dat er een of andere hostess van de reisorganisatie waar we haden geboekt de volgende ochtend om half tien zou langskomen om ons het een en ander tte lvertellen over Marrakech...helaas nooit gezien,maar daarover later..........

Marrakech

Lieve collega's

Eindelijk eindelijk is het dan zo ver......................IK HEB VAKANTIE!!!! .........en ik hoop morgen om deze tijd op dit plein rond te lopen samen met mijn lieve schat, eigenlijk stond dit voor vorig jaar september gepland maar het liep toen het allemaal heel anders................
Wie had ooit kunnen denken dat we dit nu samen in goede gezondheid mogen beleven.............

Gaat het ooit nog gebeuren.............Bata Shoes Europe

BATA SHOES INDIA

Wat een prachtig bedrijf, wat een service!!! Om een voorbeeld aan te nemen. Niets was hen teveel om binnen 24 uur 125 paar schoenen te leveren voor de kinderen van Planet Hope in Bangalore.
Bata Europe heeft kennelijk wat meer tijd nodig om haar belofte waar te maken..........

Wat een blamage!!!!!!!

Misschien herinneren jullie je nog wel dat ik een tijdje terug het verhaal van mijn"Bangalore-exepeditie" en de Bata-schoenen op mijn blog heb verteld.
Een van degene die toen tot mijn verbazing reageerde was de directeur van Bata Industrials Europe met de belofte dat hij mij en de penningmeester wilde voorzien van schoenen.
Enige tijd later kreeg ik een mail van zijn secretaresse om de zaken af te handelen. Ik moet toegeven dat ik in eerste instantie dacht dat er schoenen voor de "kinderen" gegeven zouden worden.....maar goed dat bleek niet het geval...om een lang verhaal kort te maken heb ik toen voorgesteld om het bedrag wat men wilde spenderen aan mijn schoenen en aan de schoenen van de penningmeester (die wij geen van beide nodig hebben...de "kinderen in het internaat hebben de schoenen veel harder nodig) over te willen boeken naar Planet Hope, de organisatie die de kinderen begeleid en huisvest.
Na mijn laatste mail waarin ik dit verzoek heb gedaan..........bleef het stil!!!!!
Ik had een stille hoop dat er toch nog iets uit zou komen..........lang gewacht en stil gezwegen..........MAAR NU NIET MEER!!!!
Mijn geduld is op!!!!! Ik ben boos!!!! Ik heb er zelfs van wakker gelegen omdat ik me verantwoordelijk voelde voor deze actie, ik ben toch degene die het verhaal heeft gepubliceerd.....
Meneer Daems het is heel makkelijk om snel iets te beloven.............maar kom dan ook Uw belofte na!!!!!

p.s.: Ik heb inmiddels samen met onze dochter bijna het bedrag van 275 euro (want dit is het wat de nieuwe schoenen voor ALLLE kinderen kosten) bijelkaar gespaard.
Ik hoop dit bedrag aan het eind van de maand over te boeken naar Planet Hope

1 April 2010

Zoals de meesten van jullie al weten is het op 1 april aanstaande 25 jaar geleden dat ik dienst kwam bij de bibliotheek. Men wil dit natuurlijk niet ongemerkt voorbij laten gaan. Ik ook niet in die zin dat het voor mij een unieke kans is om wat geld bijeen te brengen voor een kleinschalig schoolproject in Jabalpur, India. Het filmpje is NIET gaat NIET over de betreffende school maar gaat WEL over een soortgelijk project. Het idee is vorig jaar ontstaan tijdens het zogenaamde "vastenactieproject" van de Priorij De Essenburgh waar wij regelmatig naar de kerk gaan. Het project is opgezet door de Norbertijnen(een kloosterorde in Nederland met een abdij in Heeswijk-Dinther(Brabant) en een priorij De Essenburgh in Hierden) Begin jaren zestig zijn er een paar Norbertijnen als missionaris naar India vertrokken, naar Jamtara (Centraal India) vertrokken. Men heeft daar een ziekenhuis gebouwd en er is inmiddels ook een Abdij gesticht waar veel (Indiase) norbertijnen wonen. Alle Nederlanders zijn daar zo'n tien jaar geleden vertrokken en de Abdij in Jamara is inmiddels geheel zelfstandig. Er is inmiddels een stichting in het leven geroepen 'Solidair met India" (kijk maar even op hun website).
Welnu het doel was om geld in te zamelen voor de aankoop van een "schoolbus" om kansarme kinderen uit kleine plattelandsdorpjes waar vaak geen vervoer is, de gelegenheid te geven naar school te kunnen gaan. De bus is inmiddels gekocht en doet z'n dienst. De kinderen zijn voorzien van de (verplichte) schooluniformen en schoenen. Aan het eind van de vastenactie werd het geld overhandigd aan een vertegenwoordiger van de Indiase norbertijnen, Father Arockia Prem Kumar o.praem, hij is de coordinator. Deze bevlogen man was zichtbaar zo blij voor "zijn kinderen" ..... Zijn bezielende toespraak heeft mij diep geraakt. Ik wilde ook iets doen, niet zomaar iets maar een kleinschalig "behapbaar" project zoiets als wat je op mijn blog over Bangalore hebt kunnen lezen. Een project wat ik met eigen ogen kan zien en waarmee
ik met het geld wat ik ingezameld heb naar de winkel kan gaan en lesmaterialen kan kopen voor de leerlingen. Want dat is wat ik in overleg met Father Arockia wil financieren. Het is de bedoeling dat ik in november aanstaande samen met Roland, mijn echtgenoot, dit geld persoonlijk ga "overhandigen".
Het begin is er is imiddels in de vorm van de gratificatie die ik begin dit jaar van Bibliotheek Noordwesrveluwe mocht ontvangen, hartelijk dank daarvoor!!!!

p.s. Binnenkort volgt er wat meer documentatie uit India over "mijn" project.

Op bezoek bij..........

Ja je bent dan een vreemde eend in de bijt in een wildvreemd land en de mensen in Goa zijn net zo nieuwsgierig als de mensen in Harderwijk. Ik had wat je noemt een plan van aanpak bedacht, zeer simpel en logisch maar naar later bleek veel te westers.
Er zouden twee "kennismakingsdagen" plaats vinden, 1 voor de familie en vrienden en 1 voor de dorpelingen......uiteraard alles voor onze rekening. Leuk idee (dacht ik) twee superdrukke dagen en daarna vakantie. Toen ik met dit plan op de proppen werd het verdacht stil. Roland's oudste oom (de pater familias)legde mij uit dat het de bedoeling was dat ik de komende we(e)ken persoonlijk werd verwacht bij alle ooms, tantes, neven en nichten etc etc. Oosterse gastvrijheid noemt men zoiets...en als je bij de een op bezoek gaat moet je ook bij de ander op bezoek. Niet alle familie woont in het dorp integendeel er waren er bij die een dagreis ver woonde dat betekende dus ook een loeerpartij. Maar er zat niets anders op en ik proefde uit Roland z'n verhaal dat het ook aan te raden zou zijn om alle dorpelingen in hun eigen "thuis| te bezoeken. Wat de familiebezoeken betreft was het niet alleen even een kopje thee of een glaasje fris......hoe kom je erbij.....nee uitgebreide maaltijden met talloze gerechten alsof er een compleet weeshuis uitgenodigd was. Ik herrinner mij nog dat we bij een tante en oom aankwamen. De eerste vraag was na alle plichtplegingen was"Do you like chicken" Op mijn bevestigende antwoord werd er door een van de bedienden ter plekke een kip die heel relaxed een zandbad aan het nemen was, ter plekke een kopje kleiner gemaakt.(hou hierbij ook nog even het verhaal van ons "huisvarken" in gedachten i.v.m. mijn overvolle borden en minder geslaagde gerechten) Nu was dat overvloedige eten op zich niet zo'n probleem want mijn schoonfamilie behoort tot gegoede middeklasse en kan het zich financieel best veroorloven.
Hoe anders was het toen we bij de dorpelingen op bezoek gingen...hoe arm men ook was en hoe klein men ook woonde in schamele hutjes....er werd ALTIJD iets te drinken aanfeboden. De arme families voorzagen ons van de beroemde tender cocnuts (die groeien meestal in eigen "tuin" en bij de buren (want dat vertelde zich natuurlijk door) werd in afwachting van onze komst er alvast een kind erop uitgestuurd om bij de lokale kruidenier(Roland's broer Walter) wat flesjes fris te gaan kopen. Weigeren was absoluut geen optie!!! dat zou een belediging van hun gastvrijheid zijn. Zo ook met de zitplaatsen....vaak beschikte men maar over 1 stoel...ja je raad het natuurlijk al wel.....die was voor mij bestemd. Overal in het dorp waar we heengingen trok een stoet van nieuwsgierige dorpsjeugd achter ons aan zo nu en dan streng toegesproken door een oudere dorpeling, dan trokken ze zich weer terug om even later weer in optocht al giechelend en joelend achter ons aan te komen.
Het leek een ware tournee te worden en zo gaandeweg begon ik het ook nog leuk te vinden (die door het dorp natuurlijk). Het nadeel was dat ik na enige dagen geen coconut meer kon zien en ook de limca en de thumps up kwamen me de neus uit om het zomaar even oneerbiedig te zeggen. Gevolg was dat ik op een morgen met een verschrikkelijke buikpijn wakker werd. Gaat wel weer over dacht ik zelf. Mijn schoonfamilie had hier duidelijk een andere menig over. Men voelde zich zeer verantwoordelijk voor me en er waren al plannen om de dokter uit de stad (in het dorp was er geen) te laten komen. Dat vond ik wel erg veel van het goede, gelukkig was Roland het ermee eens. Dan maar de gulden middenweg....dat was "fat aunty" de vrouw van Rolands oudste oom. Zoals haar naam al verraad een oud klein dik rond mensje met een knotje en een bril waarvan de glazen op jampotten leken. Ik lag in bed, ze stuurde iedereen de kamer uit en begon eindeloze teksten te prevelen. Op een gegeven moment plaatste ze een brandende kaars op mijn buik, daaroverheen zette ze een omgekeerd limonadeglas de kaars ging uit omdat er geen zuurstof meer was. Aunty begon steeds luider en sneller te praten em met een onverhoedse beweging nam ze het glas en de kaars weg.........en mijn buikpijn was over. Waar gebeurd!!!
Ik moet zeggen dat al die bezoekjes de moeite dubbel en dwars waard zijn geweest. Ik voel me "thuis" in het dorp. Het is voor mij nog steeds een puzzel wie bij wie hoort en wie waar precies woont maar men legt dit mij met veel plezier keer op keer uit.
Heel eigenwijs ben ik ook mijn "eigen was" gaan doen bij de put...een ontmoetingplek voor de vrouwen...men begreep er aanvankelijk niets van.......er waren toch immers genoeg bedienden.....

Daar sta je dan......................

Het is 1ste Paasdag 1976, ik ben nu inmiddels een kleine week voor de eerste maal in India, in Mumbai om precies te zijn. We (Roland en ik) vertrekken vroeg in de morgen per boot naar Panjim, de hoofdstad van Goa. Voor ons beiden een spannend gebeuren, voor Roland omdat hij eindelijk na jaren zijn familie weer gaat zien; voor mij omdat ik nu "echt" ga kennis maken met mijn schoonfamilie. Oscar, Roland's broer gaat ook mee; hij woont en werkt in Mumbai maar gaat nu voor vakantie terug naar Goa.
Oscar heeft de tickets voor de boot geboekt: "Royal Class" om precies te zijn. In eerste instantie lijkt me dat iets te veel van het goede, ik voel mij allerminst "royal".
Aangekomen op de kade is het een drukte van belang, we zijn duidelijk niet de enige passagiers........."bosjes" mensen bepakt en bezakt alsof ze een wereldreis gaan maken en lawaai vooral heel heel veel lawaai want er blijken beduidend meer tickets te zijn verkocht dan dat er (officieel) plaatsen zijn.........(niets bijzonders in dit land; het overkwam ons op een latere reis jaren later ook, Christine onze dochter was toen een peuter, we hadden een vliegtuigticket geboekt (in Goa), er waren ongeveer 100 zitplaatsen en er waren naar later bleek 150 tickets verkocht!!! Nadt we hierover uiteraard een klacht hadden ingediend was het antwoord: "Ach alle passagiers komen toch niet opdagen")
Door de mensenmassa heen ontwaar ik zowaar een boot......."Kijk, dat is'm, daar gaan we straks mee varen!" De schrik sloeg me om het hart, dit exemplaar had meer weg van een veredelde visserskotter dan van een passagiersboot. De moed zonk mij in de schoenen. Roland en Oscar vonden het de gewoonste zaak van de wereld (je bent hier niet in Europa voegde mijn lieverd nog eens (overbodig) toe)
Ik trooste mij met de gedachte dat Oscar; Royal Class had geboekt maar aan de andere kant vreesde ik dat al die massa's mensen ook allemaal meegingen naast .elkaar gepakt op het dek in de brandende zon. Ik schaamde me bijna voor mijn Royal Class.
Achteraf bleek deze Royal Class van een typisch Indiaase kwaliteit te zijn: een plakkerige muffe smoezelige zweterige hut..... Het grootste deel van de reis heb ik doorgebracht in de buitenlucht op het bovendek waar ook de overige "Royal Class" passagiers vertoefden...

Na een voorspoedige reis was dan eindelijk Panjim in zicht. Op de kade veel van die overbekende geel/zwarte Indiaase taxi's. We moesten in deze wirwar met onze bagage op zoek naar een delegatie van de Familie Rodrigues. Zowaar na enige tijd was er contact; Roland's broer Walter en zijn zus Jacinta vlogen Roland om de hals alsof hij de verloren zoon was die weer terugkeerde naar huis. De tranen vloeiden rijkelijk en de voertaal was nu uitsluitend Konkani. Heel begrijpelijk en logisch allemaal maar .....................Ik heb mij nog NOOIT zo eenzaam en verlaten gevoelt als op dat ogenblik.....ver van huis en in een wildvreemd land......daar sta je dan...........
Dit soort momenten zouden zich de komende weken nog veel vaker voordoen.het gevoel nergens "bij" te horen. Na een rit van ruim een uur met de taxi arriveerden we in Bogmalo, het dorp waar Roland is opgegroeid. Daar kwam Lawrence, zijn jongste broer hem tegemoet. Roland herkende hem bijna niet.......toen Roland vertrok was hij (Lawrence) nog een kind en nu een jongeman van bijna 20 jaar.... Eenzelfde scene van familiehereniging voltrok zich opnieuw.... Massa's mensen die alleen maar oog voor Roland bleken te hebben.........behalve Edwidge, een nicht van Roland die jaren in Omman had gewoond en vloeiend Engels sprak.(ze is tijdens onze laatste reis in 2008 heel erg ziek geworden door een tragisch geval van medicijnvergiftiging, zij overleed enkele weken later, 50 jaar oud)Edwidge ontfermde zich min of meer over mij, zij vertaalde trouw alles en leerde mij kennis maken met de vele gewoontes en gebruiken van de voor mij nieuwe cultuur.
In het begin waren er vele "vreemde" zaken waar ik aan moest wennen. Er was nauwelijks electriciteit, misschien 1 of 2 uur per dag. Er was geen stromend water, voor het huis was een grote diepe waterput. Er was geen douche, dit deed je met een emmer wter en een bakje. Er was in het huis geen toilet, deze was buiten achter het huis, 's avonds moest je daar dan met een olielampje naar toe, heel voorzichtig want de huisvarkens waren dan meteen bij je om de nodige aandacht te vragen...."heerlijk" idee zo'n snuivend knorrend exemplaar rond je benen......in het donker. Ook de vele muggen waren vanaf de eerste dag "stapelverliefd" op mij............
Het eten was ook nieuw.....niet alleen in de zin van, andere smaak, (veel erg veel spaanse pepers) maar ook met wie je moet eten. Het was daar toen gebruikelijk daat eerst de mannen aten en pas daarna de vrouwen. Datzelfde gold voor feesten en partijen: vrouwen en mannen gescheiden. En ik? Welnu ik hoorde nergens bij..ik mocht wel plaats nemen bij de mannen maar daar zag ik zelf geen heil in.....dan maar bij de vrouwen maar die giechelden voornamelijk, spraken absoluut geen engels en waren duidelijk verlegen met zo'n "buitenlandse".......
Enkele feiten stonden voor de "nieuw" familie als een paal boven water: Ik moest een zwarte stip op mijn voorhoofd om "het kwade" af te wenden. Vooral als blanke zou het zomaar kunnen dat er door veel "slechte" mensen een vloek over me zou worden afgeroepen en men was er vast van overtuigd dat 'the evil eye" overal aanwezig was.
Wat een bijgeloof...en dan te bedenken dat men in Goa nog roomscher dan de Paus is!!!
Het tweede feit was dat het onmogelijk is dat iemand van het vrouwelijk geslacht zonder oorbellen door het leven gaat!!! Er werden op dag 2 dus een paar 24 karaat oorbellen van mijn inmiddels overleden schoonmoeder aangedragen waar ik, als vrouw van de oudste zoon recht op had. 's Middags zouden we dan wel even naar de markt in de stad om een paar gaatjes met een gloeiende naald in mijn oren te prikken.... DUS MOOI NIET...dit ging mij nou net even een stap te ver....de oorbellen in een doosje en de plechtige belofte dat ik in Nederland meteen gaatjes zou laten prikken.....
Eerste hindernis dus diplomatiek opgelost................. Na de oorbellen kwam er nog een halve arm vol gouden armbanden(bangles) genoemd te voorschijn. ook zo'n statussymbool wat ik nu erfde. De pech wilde dat ik nogal kleine smalle handen heb en dat de armbanden dus vlekkeloos pasten. Ik heb ze tijdens mijn verblijf daar trouw elke keer gedragen als we uitgingen maar terug in Nederland kwamen ze de kast niet uit.... Uiteindelijk heb ik ze jaren later aan mijn (Indiase) schoonzus geschonken.

Goa

Nou dit is het dan, GOA, een van de kleinste deelstaten van India, gelegen aan de westkust. De parel van India, bekend om de goudgele stranden en de wuivende palmen, het lijkt wel een tekst uit een vakantiegids.





"Ons" huis is in Bogmalo een klein dorp aan de Arabische Zee. Het staat niet op de kaart maar de dichtstbijzijnde stad "Vasco da Gama" staat er wel op.
Het huis is gebouwd in traditioneel Portugese stijl in 1925 door mijn schoonfamilie. De Arabische zee met het goudgele strand en de wuivende palmen liggen op 10 minuten loopafstand. 's Avonds als het stil is hoor je het ruisen van de golven. De mensen uit het dorp gaan daar nooit zwemmen of liggen zonnen, voor hen is het tegen zonsondergang een plek om de sociale contacten te onderhouden en de laatste nieuwtjes uit te wisselen. Het feit dat ik er veelvuldig ga zwemmen vond men aanvankelijk maar een vreemde bedoeling. "Je bent toch geen toerist?" Uiteindelijk is er een compromis gevonden: ik mag zwemmen (weliswaar in een degelijk badpak) maar liever niet in de buurt van het (5*) Resort waar al die "ongemanierde" toeristen onbeschaamd in bikini liggen te zonnen.......
Zo'n zelfde regel geldt voor het zelfstandig boodschappen doen in Vasco Da Gama, Om daar te komen moet ik een half uur met de bus. Toen ik nog "nieuw" was en nog niet echt bij de familie hoorde mocht ik onder geen voorwaarde in m'n eentje op pad buiten het dorp. Na veelvuldig aandringen was men er dan uiteindelijk van overtuigd dat ik best alleen naar de stad kon. (je moet weten dat ook daar in de stad de sociale controle groot was omdat daar het "halve" dorp zijn/haar inkopen doet)
Geleidelijk aan werd ik in hun ogen ook 'Goan'. Dat betekende ook dat ik zelfstandig voor een plekje in de overvolle bus vanuit de stad naar het dorp moest zorgen. De "normale" procedure is typisch Indiaas.......zodra de bus aankomt rent iedereen naar de ingang bepakt en bezakt met boodschapen die kunnen varieren van kilo's verse vis in plastic zakken (bij temperaturen boven de 35 graden) tot een paar levende kippen in een mand op het hoofd.
Daarbij vergeleken ben ik dus kansloos met m'n bescheiden rugtasje.
Maar wie niet sterk is moet slim zin dus.......de bus arriveert....de hele stoet begeeft zich en masse richting ingang.........en Lenie roept heel hard "Rareh!!!" = Wacht!!! in het Konkani.,,....men kijkt achterom en de verbazing is van de gezichten af te lezen ........ze hoort er echt bij.....ze is een van ons......

Vanaf dat moment was ik "gewoon" een inwoner van Bogmalo, ik was een "Rodrigues" geworden in hun ogen, een hele prestatie volgens verschillende mensen, al had ik er naar mijn idee niet zoveel bijzonders voor hoeven te doen of laten.

Als Europese had ik, naar achteraf bleek, iets "goed" te maken in het dorp. Jaren geleden was er blijkbaar een Duitse jongedame verloofd geweest met een jongeman uit Bogmalo. Voor het eerst aangekomen in het dorp bij haar aanstaande schoonfamilie had ze onmiddellijk haar intrek genomen in het plaatselijke 5* Oberoi Hotel omdat ze niet zonder de nodige luxe kon leven............ Van een bruiloft is het nooit gekomen......

Ladies only......

Maar wat doe je dan als je samen met je liefhebbende echtgenoot reist.........
Ik had het "genoegen" om tijdens ons verblijf in Mumbai (Oktober 2009) met zo'n trein te reizen. Een overvolle NS-trein is er niets bij.....nee dit is het echte ellebogenwerk. Aanvankelijk had ik nog de illusie dat ook ik in de "ladies only" kon reizen ware het niet dat mijn Roland er van overtuigd was dat ik ofwel bij het verkeerde station zou uitstappen (alles wordt aangegeven in het Marathi, bedenk wel dat mijn schat deze taal net zo min machtig is als ondergetekende)....ofwel ontvoerd zou worden....... Mijn smeekbede mocht helaas niet helpen............dus dan toch maar bij de manlijke helft van de bevolking in de treincoupe!! Wat een feest!!!!! Een blanke vrouw, gekleed in westerse kleding......tientallen nieuwsgierige mannelijke ogen die je figuurlijk uitkleden..... O ja nog bijna vergeten te melden hoe ik uiteindelijk in deze coupe ben beland. Het werkt als volgt: de trein rijdt het station binnen.....al voordat deze goed en wel stil staat, rent men als gekken om toch maar binnen te kunnen komen (de passagiers die willen uitstappen zitten dan "goed klem" want ook uitstappen heeft meer weg van een partij vrij worstelen dan beschaafd uitstappen in je keurig gestreken overhemd en glanzend gepoetste schoenen.
Vol is vol....maar in India kan er altijd nog wel iemand bij......mijn Roland dus.... hij was binnen maar ja ik stond nog op het perron en de trein begon al weer langzaam te rijden.....uit de trein staken een aantal grijpgrage zweterige glibberige handen van manlijke passagiers die mij met alle geweld naar binnen wilde trekken......mooi niet dus.....dacht ik bij mezelf en bleef "vrouwhaftig" op het perron staan. Als reactie daarop sprong mijn lief zeer ontstemd, uit de inmiddels rijdende trein weer terug op het perron......
De conversatie die daarop volgde leent zich niet voor publicatie..........

ps. Een volgende poging had meer succes......al doende leert men nietwaar.

Vuurdoop

Het is maart 1976 als het grote avontuur gaat beginnen. Ik vlieg voor de eerste keer in mijn leven, niet naar Londen of Parijs maar naar Mumbai, een vlucht (toendertijd) 14 uur

Ik ga voor de eerste keer naar het het land, de streek, het dorp waar mijn Roland is geboren en getogen. Ik ga voor de eerste keer naar een cultuur die zo totaal anders zal zijn dan de Nederlandse........ik ga op bezoek bij mijn schoonfamilie in Goa (India) Na een lange en vermoeiende reis komen we aan in Bombay. Het is midden op de dag en de hitte gecombineerd met de geur van dieselolie beneemt me voor een moment de adem terwijl we de vliegtuigtrap afdalen. Ik krijg niet lang de tijd om wat bij te komen want we moeten met de meute mee richting immigratie en douane.
Het is 1976 en India wordt geregeerd door Mevr. Premier Indira Gandhi. De politiek is er op gericht de economie zelfvoorziendend te maken d.w.z. dat er GEEN buitenlandse goederen worden ingevoerd. India produceert zijn "eigen" cola "Thumps Up" en zijn "eigen" auto's; wie kent er niet de typisch Indiase taxi's.
Dat betekent wel dat er vanuit het buitenland bijna niets mag worden ingevoerd.
Vrij vertaald betekende dit dat de draagbare Phlips radio voor Roland's broer Oscar en het flesje Franse parfum "l'Air du Temps" voor mijn schoonzus Jacinta ons een emorm bedrag aan invoerrechten kostte!! Het alternatief was alles onderhands verkopen aan de desbetreffende douanebeambte die er op de zwarte markt een zeer goed belegde boterham mee verdienden of alles laten "aantekenen" in onze paspoorten zodat men bij ons vertrek zeker wisten dat we al die goederen weer mee terug namen.
Eenmaal door de douane was het de kunst om de veelvuldig aanwezige taxchauffeurs op afstand te houden. Blank = geld. Natuurlijk wist mijn echtgenoot dit ook maar al te goed en hij parkeerde mij vervolgens met alle bagage op een (veilige) plek waarna hij ijverig op zoek ging naar en taxi. Na lang wachten (dit lange wachten zou in de komende weken uitgroeien tot een van mijn "favoriete" hobby's evenals het wachten uit het zicht van marktkooplui of winkeliers) kwam hij terug. Toen de chauffeur in kwestie mijn afkomst zag laaiden de gemoederen hoog op en begon opnieuw het gesteggel over de ritprijs.............
Uiteindelijk dan toch in de taxi op weg naar het hotel wat Oscar, die we pas 's avonds zouden aantreffen omdat hij overdag moest werken, voor ons had geboekt.
Na een (voor mij) enerverende rit met bedelende kinderen om de taxi als deze moest stoppen, heel veel lawaai en stof en stank arriveerden we bij het hotel. Oscar had het advies van Roland opgevolgd, een goed middenklas schoon hotel in een rustige wijk. Nadat we haden ingecheckt wilden we maar een ding douchen en dan slapen......ware het niet dat de receptionist ons tussen neus en lippen door vertelde dat we niet moesten schrikken als er hier en dar af en toe een rat hoorbaar of zichtbaar was.............(heel gebruikelijk in Mumbai maar wist ik veel). We zijn naar onze kamer gegaan, ik heb gedouched d.w.z. er stond een grote emmer water met een bakje maar moe als ik was....ik heb geen oog dicht gedaan.......in mijn verbeelding hoorde en zag ik overal ratten!!! Mijn Roland sliep zodra hij zijn kussen voelde.........
Die avond ontmoette ik Oscar voor het eerst. De broers hadden elkaar jaren niet gezien er viel voor hen veel bij te praten tijdens het nuttigen van wat Indiase hapjes in een goed restaurant. Na een lange avond weer terug naar dat VRESELIJKE hotel.....geen oog dichtgedaan..... De volgende morgen op pad naar een hotel zonder ratten uiteraard een wat sjieker hotel. We hadden een kamer op de bovenste etage met een prachtig uitzicht over de stad. Volgens mijn echtgenoot leer je een stad pas goed kennen als je dit te voet doet.(uiteraard tot frustratie van de talloze taxichauffeurs die we die dag zouden tegenkomen "een blanke dame te voet is in hun ogen nl altijd op zoek naar een taxi"...... Dat hebben we die dag dus gedaan, te voet, vraag niet hoe, het was voor mij een complete cultuurschok....het andere klimaat, het was maart dus dan is het overdag zo'n 36 C, het verkeer dat van alle kanten op je afkomt en bovendien niet te vergeten al die bedelaars van piepjong tot stokoud maar allemaal even vies en even brutaal want blank = geld.
Na een doodvermoeiende dag en een gezellige avond was ik hard toe aan een warm bad en een een heerlijk schoon bed. Toen we in ons hotel arriveerden vertelde mijn Roland aan de receptionist dat "zijn vrouw over een half uur een warm bad wenste te nemen". Ik was met stomheid geslagen.....wat heeft die hotelmedewerker daar nu in hemelsnaam mee te maken!!! In onze badkamer aangekomen draaide ik de warmwaterkraan open op het bad alvast vol te laten lopen......maar helaas wel een kraan maar geen water.....(blijkbaar heel normaal) Na een kwartier werd er bescheiden op onze deur geklopt......Roland deed open.....en er volgde een optocht van een aantal mannelijke hotelbedienden met ieder een emmer kokendwarm water die geruisloos richting badkamer liepen om vervolgens hun emmer in het bad te legen en daarna even geruisloos weer vetrokken nadat ze mij met een diepe buiging het "namaste" gebaar toewenste.
Die nacht heb ik geslapen als een roos.
De volgende dag, het was 1ste paasdag 1976 zouden we per boot, een tocht van 12 uur,(er was toen nog een vliegverbinding) vertekken naar Goa.

p.s. De tweede dag kreeg ik van Oscar het gouden kruisje (wat ik nog altijd om mijn nek draag) met de opmerking "zonder dit geloven ze in Goa nooit dat je katholiek bent"

Portugezen in Goa

Portugal in de tropen.........zoiets als Nederland in het voormalige Nederlands Indie.
Een stukje koloniale geschiedenis, prachtige architectuur die helaas heden ten dage getuigt van jammerlijk verval. Old Goa wordt ook wel het "Rome" van de orient genoemd. Er staan inderdaad veel indrukwekkende kerken en een basiliek. Het lichaam van de patroonheilige van Goa: de Portugees St. Franciscus Xavirius ligt hier al eeuwen opgebaard. Elke tien jaar wordt zijn gebalsemde lichaam in een plechtige processie overgebracht van de Bom Jesus kathedraal naar de 500 meter verder gelegen Se Kathedraal. Op 3 december (zijn "feestdag") 2004 was ik getuige van deze indrukwekkende gebeurtenis. Goans van overal vandaan (Engeland, V.S. en Canada)komen naar deze plechtigheid. Die morgen vertrokken we (Roland en mijzelf) om 6 uur (ik gekleed in een keurig zedig gestreken katoenen ensemble waar mijn schoonfamilie en andere conservatief katholieke Goans niets op aan konden merken, ik ben per slot van rekening in hun ogen een "Goan") per bus. (auto's waren die dag verboden rond Old Goa) Het zou een hele onderneming worden want we moesten wel 2x overstappen...
De ene bus zag er nog "luxer" en "Indiaser" uit dan de ander. De laatste bus van Margao (de stad) naar Old Goa heeft helaas nog net niet het Guiness Book of Records gehaald mbt het meeste aantal passagiers maar het kwam toch aardig in de richting.
Intussen was mijn keurig gestreken katoenen ensemble ook niet meer echt kreukvrij.
Maar goed niet getreurd.....we bereikten ons doel rond halftien... Op het terrein rond de kathedraal waar om tien uur de plechtige hoogmis in de openlucht zou aanvangen, gecelebreerd door de Kardinaal van Goa, geassisteerd door een pauselijke afgezant uit Rome stonden honderden stoelen klaar die voor een groot deel al waren bezet. uiteindelijk vonden we gelukkig nog 2 zitplaatsen in de schaduw. Uiteraard was de mis in het Konkani (de moedertaal) en naar typisch Goan gebruik werd er tussendoor veel gezongen, begeleid door vioolmuziek. De melodie van deze religieuze liederen heeft wel wat weg van de Engelse hymnen. Er waren uiteraard ook mensen van verschillende tv staions aanwezig die ijverig met hun camera's aan het werk waren.
Helaas hadden deze tv-makers al snel door dat ik praktisch de enige "blanke" was die deze plechtigheid bijwoonde met als gevolg dat er regelmatig een camera op mij werd gericht.(erg irritant)
Na ruim 2uur (jawel) was het dan eindelijk zover...onder begeleiding van schijnbaar eindeloze rijen bisschoppen, priesters, nonnen en overige religieuzen (daar zijn er nl. heel heel veel van in Goa) werd de glazen schrijn met daarin het lichaam van St.Franciscus overgebracht naar de Tse Kathedraal. Na de geestelijkheid, mocht het "gewone volk" aansluiten in de processie.............
Wat er toen gebeurde was zeer angstaanjagend......de ordebewakers, agenten,militairen
konden de menigte niet meer in bedwang houden, kinderen werden onder de voet gelopen en ook ik moest met ellebogen gaan werken om me staande te houden in deze duwende mensenmassa.... Het leek een complete volkshysterie!!! Na verschillende oproepen via megafoons etc. leek de orde weer enigszins gehandhaafd en werden er ordelijke rijen gevormd.....het was intussen 1 uur en de zon stond hoog aan de hemel, het was 36 graden en er was praktisch geen schaduw. Wat mij betreft mochten we wel naar huis maar dat was uiteraard geen optie.........als "echte" Goan moest je nu langs de Heilige en daarbij is het gebruikelijk dat je neerknielt bij de schrijn en het glas ter hoogte van de voeten, kust, of tenminste aanraakt. Naast de schrijn staan religieuzen die met een doekje (jawel zo'n berucht hygienisch duizenddingendoekje)af en toe het glas wer schoonmaken. We hebben tot 3 uur in de rij gestaan.........
Op de grasvelden rond de diverse kerken en kloosters was het die dag toegestaan het eventueel meegebrachte eten te nuttigen. Ik weet niet of jullie wel eens een Indiase familie hebben zien picknicken........ik bedoel een broodje kaas is not done......binnen een mum van tijd komt er van alles te voorschijn, de lunch bestaat uit een "tiffin" een soort metalen lunchtrommel maar dan opgebouwd in de hoogte met allemaal aparte bakjes (1 voor de rijst, 1 voor de curry, 1 voor de chutney, 1 voor de vis etc etc etc) en daar wordt natuurlijk veel water (verpakt in giga-flessen) bij gedronken dus al met al een zeer kleurrijk en rumoerig gebeuren. Na afloop gaat een ieder dan uitgebreid zijn/haar handen wassen(dat is nl. het bestek) en al rochelend met diezelfde handen 9bij afwezigheid van een tandenborstel) zijn/haar tanden poetsen.

Het werd tijd voor de terugreis want we wilden graag voor donker (rond 18.00 is binnen een half uur de zon onder) thuis zijn.... Dus op zoek naar een bus..maar je begrijpt wel dat we niet de enige waren. Aan mijn katoenen inmiddels kreukvolle
stoffige smoezelige ensemble viel nog weinig eer te behalen. Verpakt als sardientjes arriveerden we 5 bussen en 3 uur later doodmoe in Bogmalo. Al lopend naar huis kwam de ene na de andere buurvrouw ons melden dat we "op tv waren we geweest" in het journaal van die avond. Hier bestaan helaas (gelukkig)geen beelden van......

Wat een dag........wat een belevenis......en wat een volksdevotie!!!!!

EINDE BIEBCAFE???????

Het had niet veel gescheeld of de BIEB in Harderwijk was de afgelopen nacht veranderd in een rokende brandstapel...................

Zoals gebruikelijk begin ik rond 8 uur 's morgens, zo ook vandaag.......deur open.,,,.alarm uitschakelen.........(toch best wel een beetje eng als je de avond ervoor naar "Opsporing Verzocht" hebt gekeken)........fiets geparkeerd in de schuur........keukendeur open........"wat een rare lucht hangt hier toch,.......brandlucht...ik op m'n knieen onder de verwarming want daar is die lucht het sterkst..niets te zien............ik weer verder..........snowboots uit........."balletschoentjes" aan......optutten (even een blik in onze zeer figuurvriendelijke spiegel) en dan de gebruikelijke routine......lichten aan........kranten uit de brievenbus.....wat raar alweer een brandlucht...niets te zien..........
Zo langzamerhand komen de eerste collega's binnen......rook stijgt naar boven.....dus toen onze aller Artie (de boekreparateur) richting zolder toog......."Lenie het lijkt wel of hier een openhaard heeft gebrand......"
Vervolgens Josien en Corien.......wat een rare lucht hangt hier toch......ook Wilma viel in de prijzen want in haar "hok" was de lucht het sterkst!!!!

Kortom: De wastafel was voor de zoveelste keer weer van de muur gerukt en de toiletrol was in de fik gezet........en het mag een wonder heten dat het vuur vanzelf is gedoofd!!!!!

Bas, er zijn door Corien foto's gemaakt en ik heb de betreffende ambtenaar van de gemeente op de hoogte gebracht van dit zoveelste incident.........

Jakob

Dat is dus de naam van mijn fan van afgelopen maandagavond. (zie vorig blogbericht)








Gisteren lag er op de infobalie een envelop met daarin handgeschreven het volgende:









Versje


Voor Lenie,


Die zegt niet gauw "k wee-nie
Ze gaat voor je zoeken
In alle gaten en hoeken
Dat maak je niet overal mee
Maa hier ben ik heel tevree

veel dank

Jakob

jan,2010

Je maakt nog eens wat mee........

Maandagavond 18 januari ongeveer 19.30 uur, lokatie: Infobalie bibliotheek Harderwijk
klant...wat oudere man met aktetas.........wat sloffend en moeilijk ter been....gaat zitten......'Mevrouw (ik dus) ik heb een probleem (nu hebben klanten dat wel vaker dus....????)
"Weet U waar het milieucentrum is???"
Maar natuurlijk meneer, als U het niet verder verteld mag U van mij via de "artiestenuitgang" (de achterdeur dus, ik dacht hoeft die man niet zo ver te lopen)naar buiten dan bent U er zo...Ik laat die man dus in het donker de weg naar nr 7 Het Milieucentrum zien en ga weer naar binnen.

Nog geen minuut later.ik ben inmiddels een andere klant aan het helpen, zie ik vanuit mijn ooghoek een persoon nogal sloffend (Ja je raadt het natuurlijk al) weer naderbij komen. Meneer aat zitten.....aktetas op schoot en wacht geduldig op zijn beurt....
Het was zover!!!! Al zijn opgekropte ergernis van die dag moest eruit en wel op dit moment!!! Wat was namelijk het geval......."mijn klant" is woonachtig in de Doelenstraat en had enige tijd geleden net zoals alle andere bewoners in de omgeving van het Hortuspark (ik had er bij ons in de Bieb ook een langs zien komen) een schriftelijke uitnodiging ontvangen om hierover van gedachten te wisselen met diverse vertegenwoordigers van betrokken instanties........
Er was echter 1 probleem..meneer kon de brief nergens meer vinden (ik ook niet meer helaas want ik had dit schrijven ik meen ooit bij Rian of Leidy in de postbak gedaan)en wist niet meer waar de bijeenkomst plaats zou hebben. Meneer had contact gehad met de Gemeente afd voorlichting maar deze wist helaas van niets...en verwezen hem door naar een andere afdeling.die verwees meneer weer door naar het Milieucentrum.het Milieucentrum verwees meneer weer door naar Het Klooster etc etc kortom een overbekend "van het kastje naar de muur verhaal"..... Alle frustraties van die dag kwamen met donderend geweld als een ijskoude waterval over mij heen.....en dit leek moeilijk te stuiten..... Toen deze waterval uiteindelijk overging in een wat kabbelend beekje....kreeg ik zowaar de kans om hem te melden dat het misschien wel "bij ons" aan de overkant was.....ik had daar licht zien branden.... Heel klantvriendelijk liep ik met hem mee naar onze "Hoofdingang" en wees hem richting Cultuur.Uit en Catharinakapel.....
Zo dat was dan opgelost......
Even later jawel.......niet meer raden..vanuit mijn ooghoek zie ik...........
"Mevrouw mag ik U hartelijke danken...U bent de eerste vandaag die werkelijk naar mij luistert en ook blijk geeft van oprechte aandacht.......mag ik U naam weten??
Waarop mijn antwoord was....maar dat is toch niet zo belangrijk...........
Jawel zei hij..........ik wil het graag weten want ik ben voornemens een prachtig gedicht voor U te schrijven..........................

ps. Mocht er ooit zo'n epistel verschijnen dan.............

De jeugd heeft de toekomst!!!!

Niets in minder waar, deze slogan geldt overal ter wereld ook voor de kinderen van Planet Hope in Bangalore (India);;google maar op Planet Hope Bangalore...waar ik twee jaar geleden een week vrijwilligerswerk heb gedaan. Voorafgaande aan deze week heb ik een groepsrondreis door Zuid-India gemaakt.....Een prachtige reis, 4000 km per (indiase) bus op pad o.l.v. zo was de tekst in de reisbrochure, een deskundige gids....dus mooi niet. Onze gids bleek eigenlijk gestationeerd in Turkije(jawel) en viel nu even in voor India. Kortom geen succes!!! Eigenlijk kwam het erop neer dat ik (als meer ervaren Indiaganger als een soort moederoverste annex gids fungeerde voor mijn reisgenoten. Tijdens de reis had ik al het een en ander veteld over Planet Hope en daarvoor al best wel veel geld ingezameld en dit in met alle fooien voor bewezen gidsservice meegerekend had ik een aardig bedrag bijelkaar. Voor dit geld heb ik in overleg met de internaatleiding: schoenen gekocht voor alle 125 kinderen.
Het was een feest om dit te mogen doen......'s morgensvroeg al die schatjes op het grote grasveld voor het huis met hun oude schoenen in de hand en een aantal leidsters die hun best deden om zo goed en zo kwaad mogelijk de juiste maat te noteren...Vervolgens vertrokken we,(ik en de penningmeester per riksja naar de grootste Bata schoenenwinkel in Bangalore om daar zomaar even 125 paar schoenen te kopen... Natuurlijk geen enkel probleem volgens de bedrijfsleider....maar toen even later de vraag echt tot hem doordrong was alles en iedereen in rep en roer...bij alle Bata filialen in Banglore hebben ze geweten van deze actie!!!! Niets dan lof want waarachtig binnen 24 uur werden er inderdaad 125 paar schoenen afgeleverd bij het internaat. Onbetaalbaar al die gezichten van gelukkige mensjes van klein tot groot, die heerlijke giebels die gedurende de hele week mijn haar elke dag in eindeloze vlechtjes vlochten, hun stemmen van ver:" Aunty, aunty (want zo werd ik aangesproken) What are you doing?" of "Where are you going?"
Op de avond voor mijn vertrek was er dan die uitnodiging.....ze hadden een feestavond voor me georganiseerd....ik werd er verlegen van...maar er stond binnen een half uur al een medewerker met scooter klaar met het verzoek om achterop te springen....dus veel keus had ik niet.. Ik werd ontvangen als een koningin met heel veel bloemenslingers, een tikka (zo'n stip op je voorhoofd; aangebracht door een tweetal prachtig geklede jongedames......ja en toen moest ik plaatsnemen in een prachtig versierde stoel midden in de kring...de voorstelling begon....veel dans en zang, toneelstukjes etc.......ze hadden allemaal zo hun best gedaan.....een onvergetelijke avond met zoveel warmte en genegenheid....met zoveel blije kinderen met stralende ogen!!! Aan het eind was het "vragenuurtje"..ze wilden alles weten over hun leeftijdgenootjes in Nederland......over de scholen, de spelletjes, het huiswerk, het eten ......
Toen het tijd was om weg te gaan kwamen ze me alle 125 de hand schudden........, heel ontroerend!!


Waarom dit verhaal...lieve collega's................
Dit verhaal is het STARTSCHOT voor een volgend hoofdstuk. Dit startschot is wat vroeger dan ikzelf had gedacht maar dat is te danken aan jullie en aan onze directeur. Misschien hebben jullie onlangs in het MT bericht iets gelezen over het voordragen van collega's voor gratificaties.......
Tot mijn verbazing kreeg ik gisteren een brief van Jan waarin hij mij mededeelde dat ik in aanmerking kwam voor zo'n gratificatie.....ik werd er stil van..ik heb er zelfs wakker van gelegen en zo rond 5 uur vanmorgen wist ik het!!!!
Deze gratificatie is het eerste bedrag wat besteed gaat worden aan "mijn" nieuwe project in India (waarover later meer). Het is dit jaar bovendien ook nog een jubileumjaar voor mij,( per 1 april a.s. werk ik 25 jaar bij de Bieb) en om te voorkomen dat er allerlei collega's alvast moeten gaan bedenken wat ik "leuk" zal vinden om te krijgen.....komt nu alvast mijn antwoord:"Ik wil niets voor mezelf.ik hen namelijk alles al........als jullie iets willen geven dan.....ja jullie raden het natuurlijk al wel...........Het voornemen is dat ik samen met mijn Roland in november aanstaande het geldbedrag persoonlijk ga overhandigen in India.....maar zoals gezegd daarover later meer..........

Mag ik je voorstellen..............vervolg

Een paar berichten geleden heb je kennis gemaakt met ons huisvarken, toen nog als zodanig herkenbaar....maar zoals algemeen bekend worden varkens niet voor niets voorzien van allerlei smakelijke of minder smakelijke hapjes.........

En zo eindig je dan als rasecht Goan huisvarken; wat Hollandse nieuwe is voor Nederland zijn deze worstjes voor Goa.......




Tijdens een van mijn eerste bezoeken aan Goa dacht men mij er een plezier mee te doen ons toenmalige huisvarken op een prachtige serene tropische morgen in de achtertuin met meerdere mannen luidruchtig te achtervolgen en op te jagen en vervolgens.........jawel helaas, snik.........
Het volgende hoofdstuk laat zich makkelijk raden...........het een na laatste hoofdstuk voltrok zich in onze keuken: een tiental tantes, buurvrouwen, kennissen, dienstmeisjes en af en toe wat brutale kraaien (jawel alles is open dus er vliegt en loopt heel wat in en uit), wat gulzige honden etc etc. en een lawaai, een lawaai.....alle dames denken namelijk het beste recept van "thuis" meegekregen te hebben en dat laten ze horen ook!!
Er moet nu op korte termijn, het is daar zo'n 30 graden het juiste kruidenmengsel worden samengesteld om daarna ons huisvarken door vlijtige handen te verwerken tot ontelbare worstjes'
Het laatste hoofdstuk was aan mij........alle worstjes moesten boven op de berg (want daar was het het warmst, zo'n 40 graden)achter ons huis te drogen worden gehangen en er moest iemand (ik dus) voorkomen dat de kraaien er met de nodige porties vandoor zouden gaan. Tegen de avond kwam ik roodverbrand en de worstjes drooggerookt de berg af.......
Eens maar NOOIT meer!!! Ik koop liever anonieme worstjes op de markt dan de huisgemaakte exemplaren.........waarbij ik in gedachte een slobberig tevreden knorrend varkenssnuitje op de achtergrond zie.

Dit zijn wat beelden van Bogmalo.............

Zo ziet het er dus uit het dorp waar mijn wederhelft is opgegroeid en waar het ouderlijk huis staat............ongeveer 500 meter verwijderd van dit paradijselijke strand.................

Mag ik je voorstellen................

Ja dit is hem dan, ons huisvarken in Goa, jazeker niet alleen onze directeur heeft er een........... Het enige verschil is waarschijnlijk dat ons exemplaar een echt vrijgevochten scharrelvarken is die "los" rondloopt in het dorp. Hij snuffelt hier en daar en slobbert massa's vreemdsoortige eetbare zaken naarbinnen. Af en toe gaat hij helfhaftig een gevecht aan met een wat al te brutale kraai die gratis en voor niks een stuk wil meeliften op zijn rug: en op het scherpst van de snede worden er ware strijdtoernooien geleverd met rivaliserende soortgenoten waarbij alle mogelijke en onmogelijke wapens in de strijd worden gegooid!!! Een echte belevenis voor de dorpsjeugd!!!
Deze "lieverd" is ook mijn trouwe bondgenoot, wanneer wij bij familie, vrienden, kennissen etc.....te eten worden gevraagd is het voorgeschotelde maal weliswaar meestal overheerlijk maar heeft het soms een omvang van een driedubbele portie.......... Mijn maag heeft echter geen behoefte aan zo'n "berg",,,,,,,,,,,maar het weigeren van zo'n maaltijd is een regelrechte belediging voor de gastheer(vrouw) want eten in Goa is heel erg belangrijk, ...er zijn nl.in India heel veel gezinnen die moeten bedelen voor een maaltijd......... Jazeker een pijnlijk dilemma, ik begrijp het allemaal best maar intussen zit ik wel met die driedubbele portie op mijn bord.........want zelf opscheppen, vergeet het maar, je bent per slot van rekening te gast,.... Ik ben dus er zeer gelukkig mee dat de meeste families in Goa allemaal zo'n onmisbaar scharrrelvarken hebben die tijdens zo.n maaltijd buiten onder het raam van de eetkamer smachtend uitkijkt naar alles wat er eventueel overblijft, vrij vertaald "ik zorg er voor dat ik zo dicht mogelijk bij het raam zit (waar overigens geen glas inzit in maar alleen een hekwerk) en af en toe in een onbewaakt ogenblik mijn maaltijd deel met deze levende biobak.......
Hoe het uiteindelijk met hem afloopt wordt duidelijk in de volgende aflevering.