Hoe overleef ik Marrakech..............en terug!!! deel 3

Wij hadden dus inmiddels begrepen dat de geplande terugreis van zondagmorgen 18 april definitief niet door zou gaan. Toen wij terugkeerden naar ons hotel lag er zowaar een notitie van een hostess met de welluidende naam Victoria DeNobele en de mededeling dat alle luchthavens in ieder geval tot maandagochtend gesloten zouden zijn........ mochten wij verder nieuws willen dan was er haar 06 nummer " Madame U kan mij 24 uur per dag bereiken op dit nummer." We moesten zelf maar proberen of we misschien een dag op eigen kosten konden bijboeken in het hotel.wat gelukkig mogelijk bleek te zijn. Later hoorden we van diverse "medeslachtoffers" die niet het geluk hadden in hunzelfde hotel te blijven dat ze zelf maar op zoek moesten naar een andere accomodatie. Onze receptionist vertelde ons in vloeiend frans over een groot TV scherm op het grote plein van de Medina, speciaal voor de gestrande toeristen.....we hebben veel gezien op dit plein maar helaas geen groot TV scherm.....sterke verhalen vertellen was dus blijkbaar een bijzondere gave van onze breedlachende hotelmedewerker......
En wat doe je dan ..........het heerlijke vakantiegevoel is ineens als sneeuw voor de zon verdwenen.......er schieten allerlei gedachten door je hoofd .Hoe kom ik thuis? Wanneer kom ik thuis? Hoe hou ik het snelst contact met het thuisfront.Bellen in het hotel mocht niet ook niet in dit noodgeval.dus op zoek naar een openbare telefoon maar die staan meestal aan de kant van de weg waar het drukke verkeer al toeterend langsraast.....uiteindelijk hebben we er een gevonden achterin een theehuis waar alles weliswaar blauw zag van de sigarettenrook maar goed het was in ieder geval iets. een andere optie was natuurlijk mailen maar de toestenborden in Marokko zien er beduidend anders uit met hun arabische- zowel als westerse alfabet Bovendien zitten de meeste letters en leestekens op totaal andere posities.dus dat was tamelijk frustrerend; daarbij komt dat er voor de meeste internetplekken een wachtrij stond waar men niet bepaald vrolijk van werd. toeristen die op eigen gelegenheid een ticket hadden geboekt moesten nu een andere terugvlucht zien te boeken...de meest logische route was per bus naar Tanger aan de kust en dan trachten een plaats te bemachtigen voor de veerboot naar het vasteland van Europa.......daarna per trein of bus verder.
Het was ons inmiddels gelukt het thuisfront op de hoogte te brengen en we hadden voor nog een extra nacht en dak boven ons hoofd.....dus het was hoog tijd voor wat ontspanning............het was zaterdagavond 19.00 uur..Mijn voorstel was om een eind te gaan wandelen en daarna onszelf te verwennen met een heerlijk etentje. Mijn Roland was van mening dat we eerst naar de (enige) kerk konden gaan want daar zouden ongetwijfeld meer nieuws horen van de diverse buitenlandse toeristen en bovendien kon het absoluut geen kwaad om een kaarsje op te steken......helemaal gelijk, dus eerst naar de kerk en daarna hebben heerlijk gegeten....het enige wat daarbij ontbrak was een glas wijn......
Zondagochtend na het ontbijt eerst op zoek naar een telefoon om contact te zoeken met Victoria want onze hotelmedewerker wilde graag weten  hoeveel nachten we nog wilden blijven. Mevrouw DeNobele kon hier helaas nog niets zinnigs over zeggen maar verzekerde ons nogmaals dat ze zodra ze meer wist een bercht zou achterlaten in het hotel. Inmiddels hadden we van het thuisfront begrepen dat er testvluchten werden uitgevoerd met lege vliegtuigen en dat er die avond 20.00 uur Nederlandse tijd (18.00 uur Marrokaanse tijd) een besluit zou worden genomen.  Wij besloten om die dag van de nood een deugd te maken en planden een wandeling buiten de stadsmuren van Marrakech en te genieten van het prachtige uitzicht op het nabijgelegen besneeuwde Oudika gebergte. Aangekomen bij de stadpoort waar de verkeerschaos zo mogelijk nog groter is dan in de stad dook er zomaar uit het niets tussen alle ezels, drommedarisen en andere alle mogelijke en onmogelijke voertuigen een luxe camper op met een jawel Nederlands kenteken (ja je vindt ze echt overal, onze landgenoten) die zich zo goed en zo kwaad als mogelijk een toegang tot de stad trachtte te verschaffen en tegelijkerijd zijn camper zonder krasje of deuk in zijn oorspronkelijke staat e behouden. Aboluut geen sinecure in deze omstandigheden. Al wandelend viel het ons op dat er langs de kant van de weg wel heel veel autos's geparkeerd stonden. Het was gezien de aanwezigheid van vele bouwkranen met man en macht gewerkt werd duidelijk niet van de bewoners van de vele luxe appartementen en superdeluxe resorts die waren nog lang niet af en volgens mijn schat was er ook geen voetbalstadion in de buurt dat het onevenredig veel geparkeerde auto's zou kunnen verklaren........Dichterbij gekomen ontdekten wij dat er ook nog iets anders was gebouwd. Je gelooft je ogen niet maar in the middle of  nowhere had men een heus echt westers winkelcentrum gebouwd a la Hoog Catharijne in Utrecht met als paradepaardje een megagroot filliaal van "Carrefour"  supermarkten,het vierde filliaal in Marokko, het fenomeen supermarkt is daar nog onbekend. Het geval wilde dat de opening een week geleden had plaats gevonden en het was nu overduidelijk een attractie voor de plaatselijke bevolking. Daar zou vast wel een heerlijke fles rode wijn te koop zijn bedachten wij .......dus dan maar even de supermarkt in.... We hebben er helaas geen foto's van maar dit was een schouwspel van de eerste orde. Een winkel werkelijk volgestouwd met mensen allemaal voorzien van een boodschappenwagentjes waarin behalve de boodschappen ook diverse kinderen waren geparkeerd. Onder het "genot" van keiharde schreeuwerige muziek deed het publiek in extase  zijn boodschappen. Het tevens in grote getale rondlopend personeel was duidelijk niet voorbereid op zo'n giga invasie en zat met een hevig dilemma of doorgaan met haar taak om elke vlekje en papiertje van de vloer te verwijderen of toezicht te houden op het publiek wat zichtbaar niet wist hoe men zich in een supermarkt hoort te gedragen d w z de boodschappen in je karretje eerst aftrekenen en dan nuttigen en niet zoals we diverse malen zagen gewoon een appel pakken en die ter plekke opeten en vervolgens het klokhuis op de grond gooien en weer verder winkelen......of pak een fles water uit het vak, rink die half leeg en zet dezelfde fles gewoon weer terug.......
Wij hebben er geamusserd naar staan kijken en werden door een stevig uitziende beveiligingsbeambte begeleid naar de slijterij die was beveiligd alsof er goudstaven lagen opgeslagen.
De volgende dag, maandag 19 april. Na het ontbijt op weg om Victoria maar weer te bellen. want onze nog altijd breedlachtende receptionist wilde voor 12.00 's middags weten of we onze kamer wilde aanhouden..............helaas Mevr. DeNobele die ons had verzekerd dat ze 24 uur per dag beschikbaar zou zijn had haar voicemail aan staan..dan maar bellen naaar het plaatselijke agentschap van het reisbureau........in gesprek........nog maar even wachten op een bankje in het nabijgelegen park............weer bellen.....in gesprek.....terug naar het bankje.........weer bellen.............in gesprek. Dan toch maar erst bellen met de Bieb om te melden dat ik nog steeds in Marokka was en niet wist wanneer ik terug zou zijn. Ik kreeg een verbaade Rian aan de lijn, alles uitgelegd, zij zou het doorgeven aan Leidy.in ieder geval een probleem opgelost. Daarna onze Victoria weer geprobeerd te bellen...voicemail........dan het agenschap maar weer eens........in gesprek,
Het was intussen al 11.uur dus terug naar het hotel in de hoop dat daar misschien nieuws zou zijn..dus niet.
Wat nu.nogmaals ......... we zaren in de lobby de map van het reisagentschap nog eens  door te nemen op zoek naar nog een ander telefoonnummer toen er als een wervelwind een hostess van "onze" reisorganisatie binnenstoof gepropt in een broekpak maat 46 terwijl dit overduidelijk beter maatje 48 of 50 had moeten zijn, dit gold eveneens voor de blouse die ze daaronder droeg maar een gek (ik dus) die daar op zo'n moment op let. In een flits had ze ons waarschijnlijk zien zitten en trapte op de noodrem, verplaatse haar zeer dure zonnebril van voor haar ogen naar hoofd en slaakte en hoorbare zucht van verlichting. In vloeiend Vlaams vroeg ze of ik Madame VandenBergh was (mijn meisjesnaam is "van den Berg" en is dit Monsieur Rodrigues maar goed dit was de vlaamse vertaling..op mijn bevestigende antwoord volgde nu een iets minder diepe zucht...er werd een map opengedaan en er kwam een mededeling  " Jullie viegen vanmiddag om 18.00 uur via Agadir naar Barcelona om 1600 uur komt er een taxi om jullie op te halen en vanaf 15.30 graag zichtbaar met de koffers voor het hotel staan en neem genoeg water mee voor onderweg( alsof we een voetreis naar Rome zouden gaan maken o.i.d.) en weg was ze. Het was 11.30 en we hadden nog 20 minuten om onze koffers te pakken want uiterlijk om 11.50 moesten de kamermeisjes toegang hebben tot de hotelkamer om deze schoon te maken hoewel er voor die nacht nog vrij zou zin...maar ja regels zijn regels volgens onze nu wat minder breedlachende hotelreceptionist.
Om precies 11.55 stonden onze koffers tijdelijk tot 16.00 uur geparkeerd in de bagageruimte van het hotel.......wij hadden besloten om de resterende tijd door te brengen in het kleine parkje even verderop en daar een broodje te eten en wat uit te rusten. Van dat uitrusten is weinig gekomen waarschijnlijk zaten we op et verkeerde bankje want de ene na de andere bedelaar van diverse pluimage kwam langs. In  principe geven wij geen geld maar altijd iets eetbaars...helaas schijnt dat in Marrakech niet de bedoeling te zijn, men eist min of meer geld van je......heel lastig en op den duur ook tamelijk irritant
Om 15.45 kwam er geen taxi maar een superdeluxe touringcar waarin precies 8 mensen zaten.wij waren nr 9 en 10. ....zo dat wordt een lange rit langs veel hotels om veel mensen op te halen maar niets van dat alles.we gingen rechtstreeks naar het 3km gelegen vliegveld en konden meteen inchecken. Op het kleine viegveld was nog geen Transavia vliegtuig te bekennen en er werd ook niets omgeroepen over vertragingen etc; volgens de borden in de hal zouden we nu toch al aan boord moeten zitten. Infotmatie was schaars maar jawel na een uur landde er dan een toestel volgepakt met passagiers die eindelijk aan hun vakantie in Marrakech konden beginnen. In de bus had men ons vertelt dat we hoogstwaarschijnlijk vanaf Barcelona door konden vliegen naar Amsterdam want dan zou met "een aan zekerheid grenzende waarschijnlijheid" overdag weer gevlogen kunnen worden. Het was een groot vliegtuig, er was plaats voor 300 passagiers, in Marrakech stapten er ongeveer 100 in de rest zou in Agadir instappen. We werden verwelkomt door de Transavia-crew" alsof we iets heel ergs hadden overleefd. we werden in de watten gelegd met hapjes en drankjes en repen chocola. Nadat de passagiers in Agadir waren ingestapt kwam dan uiteindelijk het hele verhaal. Transavia had als tijdelijke basis Vliegveld Barcelona om de grote terugrbrengactie van gestrande passagiers te kunnen verwezenlijken. Er was een soort luchtbrug om passagiers vanuit  Turkije, Egypte, Marokka, de Canarische Eilanden, Madeira en Portugal allemaal te verzamelen op dit vliegveld. De crews van de diverse toestellen werkten 7 dagen per weeken al het mogelijke personeel was ingezet.
Met veel vertaging landde ons toestel om 00.30
De Spaanse douane had alle begrip en iedereen mocht gewoon doorlopen zonder enige controle,
Als kuikens liepen wie (60 personen) achter de kloek (een hostess van het reisbureau) aan naar de balie van Transavia waar nog veel veel meer landgenoten verzameld  uit diverse windstreken om nadere berichten af te wachten. De luchtvaartmaatschappij had ook het kantoorpersoneel ingezet om deze noodactie te helpen uitvoeren. Het was al snel duidelijk dat de jongelui die ons opvingen niet gewend waren reizigers op te vangen, in het dagelijks leven zaten ze, naar later bleek, de hele dag achter hun pc en hun huidige taak, het analoog noteren van de namen van reizigers op een blaadje papier ging nu niet bepaald vlot. eerlijkgezegd lag dat niet geheel aan hun, de namen waren niet zo zeer het probleem, het noteren van 06 nummers verliep nogal moeizaam met name bij de wat oudere reizigers die niet zo 123 un nummer paraat hadden. Nadat alle namen waren genoteerd werd omgeroepen at alle personen van 50 jaar en jonger zonder kinderen en zonder medische problemen diezelfde nacht nog per bus werden vervoerd naar Schiphol, de overige personen zouden worden ondergebracht in een hotel en met +aan zekerheid grenzende waarschijnlijkheid" de volgende dag naar Schiphol vliegen. Dat gaf hoop. Na heel wat admimstratief gedoe kwam er dan eindelijk een Spaanse bus om ons (60 personen) te vervoeren naar een hotel in Santa Susanna, geen idee waar dat was maat het bleek nog een anderhalf uur durende busreis verder. Het hotel, genaamd H.Top Royal Sun bleek en achr verdiepingingen hoog, 4 sterren hotel te zijn. Uiteindelijk was het 04.30 uur toen we de sleutel van de kamer kregen. We werden geacht om 08.00 uur aan het ontbijt te verschijnen want om 10.00 uur zou er nadere berichtgeving volgn over onze terugreis. Zo gezegd zo gedaam. Overigens was er ook nog een verrassing, toen ik de gordijnen om 7.30 open deed had ik uitzicht op een goudgeel strand, wuivende palmen en een prachtige zee....... Na het ontbijt wachten op bericht, 10.00 uur...,,,,,,,,,,,geen nieuws. Iemand belde met Transavia ...nog even geduld..............het werd 12.99 uur, we moesten uitchecken, kamers leeg en alle koffers in de bagageruimte, met z'n allen wachten in de lobby van het hotel. Mn had ons beloofd dat er om 14.00 uur nadere berichten zouden volgen......... Wachten en mensen kijken........veel Engelsen met name veel van het Coronationstreet types met veel erg veel overgewicht.  In deze latste categorie ook veel Duitsers Veel van hen waren naar achteraf blek ook 'verplicht gegijzeld" omdat er geen vluchten waren. De spanningen liepen vaak zictbaar en hoorbaar hoog op. Er waren 2 internetmogelijkheden in de lobby en de rij wachtenden werd alsmaar groter omdat velen de sites van de diverse vliegvelden wilden bekijken om te zien of er al weer gevlogen ging worden.
Het werd 14.00 uur.......geen nieuws over een terugvlucht, wel het bericht dat we mochten gaan lunchen.
15.00 Uur, de vermoeidheid en de verveling begint toe te slaan. Vooral voor gezinnen met kinderen was het niet eenvoudig, leg een kleuter van 4 jaar maar eens uit dat hij niet naar het op loopafstand gelegen strand kan omdat je paraat moet blijven voor vertrek.................
Ik was voor het eerst aan de Spaanse kust, ik ben niet zo gecharmeerd van strandvakanties maar nu zat ik als het ware op de eerte rij. Het werkt blijkbaar als volgt: Na het ontbijt ga je met je handoek op weg naar het strand, je legt deze op een naar jouw idee beste plaats op het strand, je tasje erop, dit voorkomt wegwaaien en je gat terug naar het hotel of je gaat gezellig wat boodschappen doen........en 's middags waneer de temperatuur aangenaam is ga je lekker naar je gereserveerde plek op het strand.......
Het werd 18.00 uur, we hingen nog steeds op banken, stoelen in de lobby, de kleinere kinderen sliepen buiten op de ligstoelen bij het zwembad. Iedereen was moe, we hadden per slot van rekening de afgelopen nacht maar 3 uur kunnen slapen. Ook mijn lief was moe en gefrustreerd, ik stuurde hem met een zekere regelmaat uit wandelen. Op een zeker momnt had hij het geluk om tussen alle masa's toeristen op zijn wandeling een echte authentieke dorpsbewoner tegen te komen en al zijn kennis over FC Barcelona te kunnen spuien. Zeer belangrijk blijkbaar want diezelfde avond zou er een belangrijke wedstrijd tussen Barca zoals men dit hier zegt en Inter Milaan plaatsvinden.
Intussen in het hotel kwam er heel stilletjes een hostees binnen die onopvallend een mededeling op het prikbord aanbracht en daarna met een noodgang het hotel via de achterzijde verliet. De aankondiging 'Uw wordt om 20.00 uur per bus opgehaal voor verder vervoer naar Schiphol" jawel deze mededeling kon verschillend worden geinterpertreerd, ofwel we gaan per bus naar Barcelona Airport en vliegen naar Schiphol, ofwel we gaan een complete 20 urige busreis maken naar Schiphol.................
Om 19.00 uur mochten we gaan dineren, een lopend buffet met heel veel met heel weinig smaak..mar ja een mens moet toch iets eten nietwaar. De dinertijden waren van 19.00 uur tot 21.00 uur en de hotelgasten stromen meestal geleidelijk aan binnen. Vandaag was het anders, om 18.55stonden er 60 man voor de nog gesloten deur van de eetzaal en er werden al grapjes gemaakt over de punctualiteit van de Spanjaarden, wij vroegen ons af of 19.00 uur ook echt 19.00 uur zou zijn.............. En ja zowaar exact om 18.00 uur werd er aan de binnenkant een sleutel ongedraaid en opende ee nietsvermoedende spaanse ober de deuren.......het is jammer dat er geen foto bestaat van de gelaatsuitdrukking van de goeie man toen hij deze nederlandse invasie waarnam...............
Goed iedereen eten en vervolgens bepakt en bezakt met alle bagage op de stoep van het hotel in afwachting van de bus. Er werden hier en daar al weddenschappen afgesloten of de bus al dan niet op tijd zou zijn of dat het manjana zou worden............... Om 20.00 uur precies arriveerde er een taxi met daarin 2  naar later bleek, kantoorjongens in een Transavia shirt. Zij waren eerder die middag geland vanuit Schiphol naar Barcelona. Een gejuich steeg op want dat betekende dat er weer gevlogen werd!!!!1
De vreugde was echter van korte duur...............er waren nog geen nachtvluchten en onze groep was de laatste die per bus zou worden vervoerd naar Schiphol.................wat een drama, wat een teleurstelling!!!!!!
Intussen kwam er vanuit zee een dikke mist opzetten en de temperatuur was nu 7 graden, er was nog steeds geen bus te zien.
Een van de knullen ging bellen waar de bus bleef en de ander probeerde zo goed en zo kwaad mogelijk onze vragen te beantwoorden. "Kunnn wij niet nog een nacht in het hotel blijven zodat we morgen teruvliegen?" Antwoord: Ne, dat is helaas niet mogelijk alle vluchten zitten vol en men moet dan zelf en terugvlucht boeken want Transavia is dan niet meer verplicht om een terugvlucht te reglen. De eerstvolgende vlucht waarop misschien plek was zou op 3 mei zijn!!!!! Op de vraag waarom iedereen de hele dag voor Jan Joker in het hotel had rondgehangen kon hij helaas geen antwoord geven...Zijn collega die zojuist naar de bus had geinformeerd strooide nog even wat zout in de wonden door t zeggen dat de laatste vlucht om 17.00 uur was vertokken. Wij konden niet vliegen omdat Schiphol nog geen nachtvluchten toeliet!!!!!
De (nederlandse) bus bleek twee dorpen verderop te staan wachten voor een ander hotel, daar verbleven een 14 tal jongenlui die een atletiektrainingskamp in Zuid-Portugal hadden gehad en al 2 dagen eerder naar Barcelona waren afgevoerd en in een hotel geparkeerd waren. Door een administratieve fout van Transavia was men ze vergeen op te halen......... De Amsterdamse buschauffeur had geen idee hoe hij naar ons hotel moest rijden dus een van de Transavia knullen sprong weer in een taxi en reed vervolgens 2 dorpen verder on daarna met de taxichauffeur als gids de bus naar het hotel te begeleiden. Het was intussen 21.00 uur en erg koud en mistig.veel van ons gingen maar weer binnen wachten, de kindren waren helemaal geradbraakt, sommigen waren op de koffers in slaap gevallen. Om 21.15 goed nieuws, de bus was gearriveerd..........helaas niet aan de voorkant van het hotel waar wij allemaal stonden te wachten, maar aan de achterzijde............ Echt niet andig want dat betkende dat het hele gezelschap met koffers via hellingen en ingewikkelde trapjes nog weer een afstand van 200 meter af moest leggen. Bij deze actie kwam een wat oudere man ten val, gelukkig mankeerde hij niets. ook mijn Roland, die zich een echte heer voelt, liep met 2
koffers te slepen... Ik ben toen verschrikkellijk boos geworden....en vroeg of hij solliciteerde naar nog een maand ziekenhuis............. Al met al we om 21.30 uur allemaal in de bus en konden we vertrekken..........
Zoals gezegd was onze chauffeur samen met zijn maat die hem om de 4 uur zou aflossen. afkomstig uit Amsterdam, hij had waarschijnlijk erg veel zin in de rit naar amsterdam want nadat iedereen een plek had gevonden (met een minimale beenruimte en een minimum aan comfort) begon hij net zoals in een vliegtuig met het voordoen van de veiligheidsinstructies en meldde vervolgens de aantal tussengelegen vliegvelden op onze route............... Leuke humor maar gebracht op een totaal verkeerd moment, vele van de passagiers reageerde geirriteerd...de enige die het op prijs stelden aren de jongelui van de atletiekgroep. Zij hielden samen met hun coach de moed erin.zij hadden getraind voor belangrijke wedstrijden aanstaande zondag maar zagen nu hun winstkansen vor deze wedstrijd met het uur minder worden omdat hun conditie als gevolg van deze busreis niet meer 100 % was. Wij zaren dicht bij ze in de buurt en dat was best een oppepper want de overige passagiers hadden het voor het merendeel helemaal gehad, wat overigens best begrijpelijk is. De ouderen en kinderen met gezinnen zouden nooit bewust voor zo een lange busreis hebben gekozen en het gemopper en geklaag was dan ook niet van de lucht.
Wij hadden een mooie plek, het was een dubbeldekker en we zaten bovein vrij voorin tussen de jongelui.
Eenmaal op weg werd het boven in de bus alsmaar kouder en kouder, naar verloop van tijd kwam de chauffeur er achter dat de airco nog aanstond maar naar zijn zeggen kon hij dat pas bij de eerst stop, 4 uur later pas in orde maken. Tegen die tijd waren we zowat diepgevroren, bovenin de airco en aan onze voeten een superhete verwarming............ Ik heb tijdens de 17 urige busrit amper kunnen slapen.......doodmoe maar toch niet kunnen slapen is erg frustrerend.gelukkig sliep mijn schat naast mij als een os......... Achterin de bus bij de oudren was het af en toe een waar een snurk-concert................
Eindelijk eindelijk eindelijk arriveerden we op 21 april, dus 3 dagen later, om 17.30 op Schiphol!!!!!!!
Net voordat we arriveerden stapte er een medewerker van Transavia in de bus, een manager, die zijn best deed om het een en ander goed te praten en als pleister op de wond zouden we bij aankomt iets aangboden krijgen door Transavia.............
Er werd door een ieder van alles verondersteld................van reischeques tot koffers toe..................het bleek uiteindelijk een verpakt broodje en een pakje overheerlijke chocomel...............

Om 19.00 uur die avond waren we weer THUIS!!!!!

ps. Met verontschuldigingen voor de taalfouten maar het gaat hier meer om de essentie van het verhaal en ik ben nog steeds moe erg moe...............