Wij hadden dus inmiddels begrepen dat de geplande terugreis van zondagmorgen 18 april definitief niet door zou gaan. Toen wij terugkeerden naar ons hotel lag er zowaar een notitie van een hostess met de welluidende naam Victoria DeNobele en de mededeling dat alle luchthavens in ieder geval tot maandagochtend gesloten zouden zijn........ mochten wij verder nieuws willen dan was er haar 06 nummer " Madame U kan mij 24 uur per dag bereiken op dit nummer." We moesten zelf maar proberen of we misschien een dag op eigen kosten konden bijboeken in het hotel.wat gelukkig mogelijk bleek te zijn. Later hoorden we van diverse "medeslachtoffers" die niet het geluk hadden in hunzelfde hotel te blijven dat ze zelf maar op zoek moesten naar een andere accomodatie. Onze receptionist vertelde ons in vloeiend frans over een groot TV scherm op het grote plein van de Medina, speciaal voor de gestrande toeristen.....we hebben veel gezien op dit plein maar helaas geen groot TV scherm.....sterke verhalen vertellen was dus blijkbaar een bijzondere gave van onze breedlachende hotelmedewerker......
En wat doe je dan ..........het heerlijke vakantiegevoel is ineens als sneeuw voor de zon verdwenen.......er schieten allerlei gedachten door je hoofd .Hoe kom ik thuis? Wanneer kom ik thuis? Hoe hou ik het snelst contact met het thuisfront.Bellen in het hotel mocht niet ook niet in dit noodgeval.dus op zoek naar een openbare telefoon maar die staan meestal aan de kant van de weg waar het drukke verkeer al toeterend langsraast.....uiteindelijk hebben we er een gevonden achterin een theehuis waar alles weliswaar blauw zag van de sigarettenrook maar goed het was in ieder geval iets. een andere optie was natuurlijk mailen maar de toestenborden in Marokko zien er beduidend anders uit met hun arabische- zowel als westerse alfabet Bovendien zitten de meeste letters en leestekens op totaal andere posities.dus dat was tamelijk frustrerend; daarbij komt dat er voor de meeste internetplekken een wachtrij stond waar men niet bepaald vrolijk van werd. toeristen die op eigen gelegenheid een ticket hadden geboekt moesten nu een andere terugvlucht zien te boeken...de meest logische route was per bus naar Tanger aan de kust en dan trachten een plaats te bemachtigen voor de veerboot naar het vasteland van Europa.......daarna per trein of bus verder.
Het was ons inmiddels gelukt het thuisfront op de hoogte te brengen en we hadden voor nog een extra nacht en dak boven ons hoofd.....dus het was hoog tijd voor wat ontspanning............het was zaterdagavond 19.00 uur..Mijn voorstel was om een eind te gaan wandelen en daarna onszelf te verwennen met een heerlijk etentje. Mijn Roland was van mening dat we eerst naar de (enige) kerk konden gaan want daar zouden ongetwijfeld meer nieuws horen van de diverse buitenlandse toeristen en bovendien kon het absoluut geen kwaad om een kaarsje op te steken......helemaal gelijk, dus eerst naar de kerk en daarna hebben heerlijk gegeten....het enige wat daarbij ontbrak was een glas wijn......
Zondagochtend na het ontbijt eerst op zoek naar een telefoon om contact te zoeken met Victoria want onze hotelmedewerker wilde graag weten hoeveel nachten we nog wilden blijven. Mevrouw DeNobele kon hier helaas nog niets zinnigs over zeggen maar verzekerde ons nogmaals dat ze zodra ze meer wist een bercht zou achterlaten in het hotel. Inmiddels hadden we van het thuisfront begrepen dat er testvluchten werden uitgevoerd met lege vliegtuigen en dat er die avond 20.00 uur Nederlandse tijd (18.00 uur Marrokaanse tijd) een besluit zou worden genomen. Wij besloten om die dag van de nood een deugd te maken en planden een wandeling buiten de stadsmuren van Marrakech en te genieten van het prachtige uitzicht op het nabijgelegen besneeuwde Oudika gebergte. Aangekomen bij de stadpoort waar de verkeerschaos zo mogelijk nog groter is dan in de stad dook er zomaar uit het niets tussen alle ezels, drommedarisen en andere alle mogelijke en onmogelijke voertuigen een luxe camper op met een jawel Nederlands kenteken (ja je vindt ze echt overal, onze landgenoten) die zich zo goed en zo kwaad als mogelijk een toegang tot de stad trachtte te verschaffen en tegelijkerijd zijn camper zonder krasje of deuk in zijn oorspronkelijke staat e behouden. Aboluut geen sinecure in deze omstandigheden. Al wandelend viel het ons op dat er langs de kant van de weg wel heel veel autos's geparkeerd stonden. Het was gezien de aanwezigheid van vele bouwkranen met man en macht gewerkt werd duidelijk niet van de bewoners van de vele luxe appartementen en superdeluxe resorts die waren nog lang niet af en volgens mijn schat was er ook geen voetbalstadion in de buurt dat het onevenredig veel geparkeerde auto's zou kunnen verklaren........Dichterbij gekomen ontdekten wij dat er ook nog iets anders was gebouwd. Je gelooft je ogen niet maar in the middle of nowhere had men een heus echt westers winkelcentrum gebouwd a la Hoog Catharijne in Utrecht met als paradepaardje een megagroot filliaal van "Carrefour" supermarkten,het vierde filliaal in Marokko, het fenomeen supermarkt is daar nog onbekend. Het geval wilde dat de opening een week geleden had plaats gevonden en het was nu overduidelijk een attractie voor de plaatselijke bevolking. Daar zou vast wel een heerlijke fles rode wijn te koop zijn bedachten wij .......dus dan maar even de supermarkt in.... We hebben er helaas geen foto's van maar dit was een schouwspel van de eerste orde. Een winkel werkelijk volgestouwd met mensen allemaal voorzien van een boodschappenwagentjes waarin behalve de boodschappen ook diverse kinderen waren geparkeerd. Onder het "genot" van keiharde schreeuwerige muziek deed het publiek in extase zijn boodschappen. Het tevens in grote getale rondlopend personeel was duidelijk niet voorbereid op zo'n giga invasie en zat met een hevig dilemma of doorgaan met haar taak om elke vlekje en papiertje van de vloer te verwijderen of toezicht te houden op het publiek wat zichtbaar niet wist hoe men zich in een supermarkt hoort te gedragen d w z de boodschappen in je karretje eerst aftrekenen en dan nuttigen en niet zoals we diverse malen zagen gewoon een appel pakken en die ter plekke opeten en vervolgens het klokhuis op de grond gooien en weer verder winkelen......of pak een fles water uit het vak, rink die half leeg en zet dezelfde fles gewoon weer terug.......
Wij hebben er geamusserd naar staan kijken en werden door een stevig uitziende beveiligingsbeambte begeleid naar de slijterij die was beveiligd alsof er goudstaven lagen opgeslagen.
De volgende dag, maandag 19 april. Na het ontbijt op weg om Victoria maar weer te bellen. want onze nog altijd breedlachtende receptionist wilde voor 12.00 's middags weten of we onze kamer wilde aanhouden..............helaas Mevr. DeNobele die ons had verzekerd dat ze 24 uur per dag beschikbaar zou zijn had haar voicemail aan staan..dan maar bellen naaar het plaatselijke agentschap van het reisbureau........in gesprek........nog maar even wachten op een bankje in het nabijgelegen park............weer bellen.....in gesprek.....terug naar het bankje.........weer bellen.............in gesprek. Dan toch maar erst bellen met de Bieb om te melden dat ik nog steeds in Marokka was en niet wist wanneer ik terug zou zijn. Ik kreeg een verbaade Rian aan de lijn, alles uitgelegd, zij zou het doorgeven aan Leidy.in ieder geval een probleem opgelost. Daarna onze Victoria weer geprobeerd te bellen...voicemail........dan het agenschap maar weer eens........in gesprek,
Het was intussen al 11.uur dus terug naar het hotel in de hoop dat daar misschien nieuws zou zijn..dus niet.
Wat nu.nogmaals ......... we zaren in de lobby de map van het reisagentschap nog eens door te nemen op zoek naar nog een ander telefoonnummer toen er als een wervelwind een hostess van "onze" reisorganisatie binnenstoof gepropt in een broekpak maat 46 terwijl dit overduidelijk beter maatje 48 of 50 had moeten zijn, dit gold eveneens voor de blouse die ze daaronder droeg maar een gek (ik dus) die daar op zo'n moment op let. In een flits had ze ons waarschijnlijk zien zitten en trapte op de noodrem, verplaatse haar zeer dure zonnebril van voor haar ogen naar hoofd en slaakte en hoorbare zucht van verlichting. In vloeiend Vlaams vroeg ze of ik Madame VandenBergh was (mijn meisjesnaam is "van den Berg" en is dit Monsieur Rodrigues maar goed dit was de vlaamse vertaling..op mijn bevestigende antwoord volgde nu een iets minder diepe zucht...er werd een map opengedaan en er kwam een mededeling " Jullie viegen vanmiddag om 18.00 uur via Agadir naar Barcelona om 1600 uur komt er een taxi om jullie op te halen en vanaf 15.30 graag zichtbaar met de koffers voor het hotel staan en neem genoeg water mee voor onderweg( alsof we een voetreis naar Rome zouden gaan maken o.i.d.) en weg was ze. Het was 11.30 en we hadden nog 20 minuten om onze koffers te pakken want uiterlijk om 11.50 moesten de kamermeisjes toegang hebben tot de hotelkamer om deze schoon te maken hoewel er voor die nacht nog vrij zou zin...maar ja regels zijn regels volgens onze nu wat minder breedlachende hotelreceptionist.
Om precies 11.55 stonden onze koffers tijdelijk tot 16.00 uur geparkeerd in de bagageruimte van het hotel.......wij hadden besloten om de resterende tijd door te brengen in het kleine parkje even verderop en daar een broodje te eten en wat uit te rusten. Van dat uitrusten is weinig gekomen waarschijnlijk zaten we op et verkeerde bankje want de ene na de andere bedelaar van diverse pluimage kwam langs. In principe geven wij geen geld maar altijd iets eetbaars...helaas schijnt dat in Marrakech niet de bedoeling te zijn, men eist min of meer geld van je......heel lastig en op den duur ook tamelijk irritant
Om 15.45 kwam er geen taxi maar een superdeluxe touringcar waarin precies 8 mensen zaten.wij waren nr 9 en 10. ....zo dat wordt een lange rit langs veel hotels om veel mensen op te halen maar niets van dat alles.we gingen rechtstreeks naar het 3km gelegen vliegveld en konden meteen inchecken. Op het kleine viegveld was nog geen Transavia vliegtuig te bekennen en er werd ook niets omgeroepen over vertragingen etc; volgens de borden in de hal zouden we nu toch al aan boord moeten zitten. Infotmatie was schaars maar jawel na een uur landde er dan een toestel volgepakt met passagiers die eindelijk aan hun vakantie in Marrakech konden beginnen. In de bus had men ons vertelt dat we hoogstwaarschijnlijk vanaf Barcelona door konden vliegen naar Amsterdam want dan zou met "een aan zekerheid grenzende waarschijnlijheid" overdag weer gevlogen kunnen worden. Het was een groot vliegtuig, er was plaats voor 300 passagiers, in Marrakech stapten er ongeveer 100 in de rest zou in Agadir instappen. We werden verwelkomt door de Transavia-crew" alsof we iets heel ergs hadden overleefd. we werden in de watten gelegd met hapjes en drankjes en repen chocola. Nadat de passagiers in Agadir waren ingestapt kwam dan uiteindelijk het hele verhaal. Transavia had als tijdelijke basis Vliegveld Barcelona om de grote terugrbrengactie van gestrande passagiers te kunnen verwezenlijken. Er was een soort luchtbrug om passagiers vanuit Turkije, Egypte, Marokka, de Canarische Eilanden, Madeira en Portugal allemaal te verzamelen op dit vliegveld. De crews van de diverse toestellen werkten 7 dagen per weeken al het mogelijke personeel was ingezet.
Met veel vertaging landde ons toestel om 00.30
De Spaanse douane had alle begrip en iedereen mocht gewoon doorlopen zonder enige controle,
Als kuikens liepen wie (60 personen) achter de kloek (een hostess van het reisbureau) aan naar de balie van Transavia waar nog veel veel meer landgenoten verzameld uit diverse windstreken om nadere berichten af te wachten. De luchtvaartmaatschappij had ook het kantoorpersoneel ingezet om deze noodactie te helpen uitvoeren. Het was al snel duidelijk dat de jongelui die ons opvingen niet gewend waren reizigers op te vangen, in het dagelijks leven zaten ze, naar later bleek, de hele dag achter hun pc en hun huidige taak, het analoog noteren van de namen van reizigers op een blaadje papier ging nu niet bepaald vlot. eerlijkgezegd lag dat niet geheel aan hun, de namen waren niet zo zeer het probleem, het noteren van 06 nummers verliep nogal moeizaam met name bij de wat oudere reizigers die niet zo 123 un nummer paraat hadden. Nadat alle namen waren genoteerd werd omgeroepen at alle personen van 50 jaar en jonger zonder kinderen en zonder medische problemen diezelfde nacht nog per bus werden vervoerd naar Schiphol, de overige personen zouden worden ondergebracht in een hotel en met +aan zekerheid grenzende waarschijnlijkheid" de volgende dag naar Schiphol vliegen. Dat gaf hoop. Na heel wat admimstratief gedoe kwam er dan eindelijk een Spaanse bus om ons (60 personen) te vervoeren naar een hotel in Santa Susanna, geen idee waar dat was maat het bleek nog een anderhalf uur durende busreis verder. Het hotel, genaamd H.Top Royal Sun bleek en achr verdiepingingen hoog, 4 sterren hotel te zijn. Uiteindelijk was het 04.30 uur toen we de sleutel van de kamer kregen. We werden geacht om 08.00 uur aan het ontbijt te verschijnen want om 10.00 uur zou er nadere berichtgeving volgn over onze terugreis. Zo gezegd zo gedaam. Overigens was er ook nog een verrassing, toen ik de gordijnen om 7.30 open deed had ik uitzicht op een goudgeel strand, wuivende palmen en een prachtige zee....... Na het ontbijt wachten op bericht, 10.00 uur...,,,,,,,,,,,geen nieuws. Iemand belde met Transavia ...nog even geduld..............het werd 12.99 uur, we moesten uitchecken, kamers leeg en alle koffers in de bagageruimte, met z'n allen wachten in de lobby van het hotel. Mn had ons beloofd dat er om 14.00 uur nadere berichten zouden volgen......... Wachten en mensen kijken........veel Engelsen met name veel van het Coronationstreet types met veel erg veel overgewicht. In deze latste categorie ook veel Duitsers Veel van hen waren naar achteraf blek ook 'verplicht gegijzeld" omdat er geen vluchten waren. De spanningen liepen vaak zictbaar en hoorbaar hoog op. Er waren 2 internetmogelijkheden in de lobby en de rij wachtenden werd alsmaar groter omdat velen de sites van de diverse vliegvelden wilden bekijken om te zien of er al weer gevlogen ging worden.
Het werd 14.00 uur.......geen nieuws over een terugvlucht, wel het bericht dat we mochten gaan lunchen.
15.00 Uur, de vermoeidheid en de verveling begint toe te slaan. Vooral voor gezinnen met kinderen was het niet eenvoudig, leg een kleuter van 4 jaar maar eens uit dat hij niet naar het op loopafstand gelegen strand kan omdat je paraat moet blijven voor vertrek.................
Ik was voor het eerst aan de Spaanse kust, ik ben niet zo gecharmeerd van strandvakanties maar nu zat ik als het ware op de eerte rij. Het werkt blijkbaar als volgt: Na het ontbijt ga je met je handoek op weg naar het strand, je legt deze op een naar jouw idee beste plaats op het strand, je tasje erop, dit voorkomt wegwaaien en je gat terug naar het hotel of je gaat gezellig wat boodschappen doen........en 's middags waneer de temperatuur aangenaam is ga je lekker naar je gereserveerde plek op het strand.......
Het werd 18.00 uur, we hingen nog steeds op banken, stoelen in de lobby, de kleinere kinderen sliepen buiten op de ligstoelen bij het zwembad. Iedereen was moe, we hadden per slot van rekening de afgelopen nacht maar 3 uur kunnen slapen. Ook mijn lief was moe en gefrustreerd, ik stuurde hem met een zekere regelmaat uit wandelen. Op een zeker momnt had hij het geluk om tussen alle masa's toeristen op zijn wandeling een echte authentieke dorpsbewoner tegen te komen en al zijn kennis over FC Barcelona te kunnen spuien. Zeer belangrijk blijkbaar want diezelfde avond zou er een belangrijke wedstrijd tussen Barca zoals men dit hier zegt en Inter Milaan plaatsvinden.
Intussen in het hotel kwam er heel stilletjes een hostees binnen die onopvallend een mededeling op het prikbord aanbracht en daarna met een noodgang het hotel via de achterzijde verliet. De aankondiging 'Uw wordt om 20.00 uur per bus opgehaal voor verder vervoer naar Schiphol" jawel deze mededeling kon verschillend worden geinterpertreerd, ofwel we gaan per bus naar Barcelona Airport en vliegen naar Schiphol, ofwel we gaan een complete 20 urige busreis maken naar Schiphol.................
Om 19.00 uur mochten we gaan dineren, een lopend buffet met heel veel met heel weinig smaak..mar ja een mens moet toch iets eten nietwaar. De dinertijden waren van 19.00 uur tot 21.00 uur en de hotelgasten stromen meestal geleidelijk aan binnen. Vandaag was het anders, om 18.55stonden er 60 man voor de nog gesloten deur van de eetzaal en er werden al grapjes gemaakt over de punctualiteit van de Spanjaarden, wij vroegen ons af of 19.00 uur ook echt 19.00 uur zou zijn.............. En ja zowaar exact om 18.00 uur werd er aan de binnenkant een sleutel ongedraaid en opende ee nietsvermoedende spaanse ober de deuren.......het is jammer dat er geen foto bestaat van de gelaatsuitdrukking van de goeie man toen hij deze nederlandse invasie waarnam...............
Goed iedereen eten en vervolgens bepakt en bezakt met alle bagage op de stoep van het hotel in afwachting van de bus. Er werden hier en daar al weddenschappen afgesloten of de bus al dan niet op tijd zou zijn of dat het manjana zou worden............... Om 20.00 uur precies arriveerde er een taxi met daarin 2 naar later bleek, kantoorjongens in een Transavia shirt. Zij waren eerder die middag geland vanuit Schiphol naar Barcelona. Een gejuich steeg op want dat betekende dat er weer gevlogen werd!!!!1
De vreugde was echter van korte duur...............er waren nog geen nachtvluchten en onze groep was de laatste die per bus zou worden vervoerd naar Schiphol.................wat een drama, wat een teleurstelling!!!!!!
Intussen kwam er vanuit zee een dikke mist opzetten en de temperatuur was nu 7 graden, er was nog steeds geen bus te zien.
Een van de knullen ging bellen waar de bus bleef en de ander probeerde zo goed en zo kwaad mogelijk onze vragen te beantwoorden. "Kunnn wij niet nog een nacht in het hotel blijven zodat we morgen teruvliegen?" Antwoord: Ne, dat is helaas niet mogelijk alle vluchten zitten vol en men moet dan zelf en terugvlucht boeken want Transavia is dan niet meer verplicht om een terugvlucht te reglen. De eerstvolgende vlucht waarop misschien plek was zou op 3 mei zijn!!!!! Op de vraag waarom iedereen de hele dag voor Jan Joker in het hotel had rondgehangen kon hij helaas geen antwoord geven...Zijn collega die zojuist naar de bus had geinformeerd strooide nog even wat zout in de wonden door t zeggen dat de laatste vlucht om 17.00 uur was vertokken. Wij konden niet vliegen omdat Schiphol nog geen nachtvluchten toeliet!!!!!
De (nederlandse) bus bleek twee dorpen verderop te staan wachten voor een ander hotel, daar verbleven een 14 tal jongenlui die een atletiektrainingskamp in Zuid-Portugal hadden gehad en al 2 dagen eerder naar Barcelona waren afgevoerd en in een hotel geparkeerd waren. Door een administratieve fout van Transavia was men ze vergeen op te halen......... De Amsterdamse buschauffeur had geen idee hoe hij naar ons hotel moest rijden dus een van de Transavia knullen sprong weer in een taxi en reed vervolgens 2 dorpen verder on daarna met de taxichauffeur als gids de bus naar het hotel te begeleiden. Het was intussen 21.00 uur en erg koud en mistig.veel van ons gingen maar weer binnen wachten, de kindren waren helemaal geradbraakt, sommigen waren op de koffers in slaap gevallen. Om 21.15 goed nieuws, de bus was gearriveerd..........helaas niet aan de voorkant van het hotel waar wij allemaal stonden te wachten, maar aan de achterzijde............ Echt niet andig want dat betkende dat het hele gezelschap met koffers via hellingen en ingewikkelde trapjes nog weer een afstand van 200 meter af moest leggen. Bij deze actie kwam een wat oudere man ten val, gelukkig mankeerde hij niets. ook mijn Roland, die zich een echte heer voelt, liep met 2
koffers te slepen... Ik ben toen verschrikkellijk boos geworden....en vroeg of hij solliciteerde naar nog een maand ziekenhuis............. Al met al we om 21.30 uur allemaal in de bus en konden we vertrekken..........
Zoals gezegd was onze chauffeur samen met zijn maat die hem om de 4 uur zou aflossen. afkomstig uit Amsterdam, hij had waarschijnlijk erg veel zin in de rit naar amsterdam want nadat iedereen een plek had gevonden (met een minimale beenruimte en een minimum aan comfort) begon hij net zoals in een vliegtuig met het voordoen van de veiligheidsinstructies en meldde vervolgens de aantal tussengelegen vliegvelden op onze route............... Leuke humor maar gebracht op een totaal verkeerd moment, vele van de passagiers reageerde geirriteerd...de enige die het op prijs stelden aren de jongelui van de atletiekgroep. Zij hielden samen met hun coach de moed erin.zij hadden getraind voor belangrijke wedstrijden aanstaande zondag maar zagen nu hun winstkansen vor deze wedstrijd met het uur minder worden omdat hun conditie als gevolg van deze busreis niet meer 100 % was. Wij zaren dicht bij ze in de buurt en dat was best een oppepper want de overige passagiers hadden het voor het merendeel helemaal gehad, wat overigens best begrijpelijk is. De ouderen en kinderen met gezinnen zouden nooit bewust voor zo een lange busreis hebben gekozen en het gemopper en geklaag was dan ook niet van de lucht.
Wij hadden een mooie plek, het was een dubbeldekker en we zaten bovein vrij voorin tussen de jongelui.
Eenmaal op weg werd het boven in de bus alsmaar kouder en kouder, naar verloop van tijd kwam de chauffeur er achter dat de airco nog aanstond maar naar zijn zeggen kon hij dat pas bij de eerst stop, 4 uur later pas in orde maken. Tegen die tijd waren we zowat diepgevroren, bovenin de airco en aan onze voeten een superhete verwarming............ Ik heb tijdens de 17 urige busrit amper kunnen slapen.......doodmoe maar toch niet kunnen slapen is erg frustrerend.gelukkig sliep mijn schat naast mij als een os......... Achterin de bus bij de oudren was het af en toe een waar een snurk-concert................
Eindelijk eindelijk eindelijk arriveerden we op 21 april, dus 3 dagen later, om 17.30 op Schiphol!!!!!!!
Net voordat we arriveerden stapte er een medewerker van Transavia in de bus, een manager, die zijn best deed om het een en ander goed te praten en als pleister op de wond zouden we bij aankomt iets aangboden krijgen door Transavia.............
Er werd door een ieder van alles verondersteld................van reischeques tot koffers toe..................het bleek uiteindelijk een verpakt broodje en een pakje overheerlijke chocomel...............
Om 19.00 uur die avond waren we weer THUIS!!!!!
ps. Met verontschuldigingen voor de taalfouten maar het gaat hier meer om de essentie van het verhaal en ik ben nog steeds moe erg moe...............
donderdag 22 april 2010
woensdag 21 april 2010
Hoe overleef ik Marrakech.... deel 2
Zoal gezegd hadden wij het prima naar ons zin. Lange avonden, leuke eethuisjes en eindeloos veel mensen die elk moment van de dag hun uiterste best deden om iets aan je te verkopen.dit varieerde van "namaakslangen" dit n.a.v. de slangenbezweerders op het grote plein van de Medina, diezelfde slangenbezweerders die het helemaal top vinden als je hen toestaat een echte slang in je nek te leggen en vervolgens een indrukwekkend bedrag vragen als er daarvan een foto wordt gemaakt, hetzelfde geldt ook voor de circusartiesten met hun aapjes, die je voordat je het goed en wel in de gaten hebt, gewoon in je handen worden geduwd inclusief de talrijke vlooien die je er gratis en voor niets bijgeleverd krijgt, Plaatselijke vrouwen die je met verve wilden voorzien (uiteraard tegen betaling) van een hennatattoo Dan heb je daar de talloze kraampjes met dadels, vijgen en allerlei ander zuidvruchten die de hele dag in de zon liggen en waar tientallen wespen ok bepaald niet vies van zijn........ Dan zijn er de stalletjes waar je voor 3 dirham (30 cent) een heerlijk gls versgeperst sinaasappelsap kunt kopen, iets wat ik veelvuldig heb gedaan, maar de heren die dit verkopen beginnen al te roepen zodra er ook maar een fractie van jouw beeltenis zichtbaar is. Kortom het is aanvankelijk allemaal heel leuk maar na een dag of drie slaat de ergernis toe en heb je er genoeg van om nog beleefd te doen tegen als deze opdringerige irritante kooplui........... kotom het werd tijd voor iets anders.Inmiddels had mijn lieverd eindelijk zijn originele tajine ( voorzien van een stempel aan de onderkant, met andere woorden "goegekeurd door de Marrokanse vereniging van huisvrouwen" of zoiets) (typische marrokaanse aardewerken kookpot) voor een perfecte prijs (voor minder dan de helft van de originele prijs) en had hij inmiddels bij diverse marrokaanse dames (jawel hij wel omdat men op zijn uiterlijk afgaand dacht dat hij een van hen (dus Marrokaans) is en ook omdat hij heel makkelijk contacten legt hoe hij precies zo'n orginele (dus niet zo;n decoratieexemplaar) moest gebruiken en of de dames misschien nog wat goede recepten voor hem hadden en wat de beste kruiden waren om hiervoor te gebruiken.
Dus op zoek naar de beste van de beste kruidenwinkel en die vonden wij uiteindelijk na een tip van de marrokaanse dames in de joodse buurt van Marrakech. de naam van de winkel 'The shop of confidence" Je gelooft je ogen en oren niet maar wat een verademing..hier geen opdringerige figuren maar integendeel een hele aardige jongeman met een duidelijk joods voorkomen die uitgebreid de tijd nam om alles uit te leggen over de meer dan honderd kruiden die hij zichtbaar trots in zijn winkel verkocht en ook zelf maalde. Het was Rolands feestje dus ik heb de heren maar een middagje alleen gelaten en heb heerlijk met een boek in het nabijgelegen bankje gezeten..........wat een rust........
Op zondag 18 april stond onze terugvlucht gepland maar omdat de hostess van een niet door mij nader genoemd reisbureau nog steeds niets van zich had laten horen had ik naar het hoofdbureau in Nederland gemaild........tot mijn verbazing kreeg ik te horen dat onze alleraardigste hotelreceptionist over een boekwerk met nadere gegevens moest beschikken, Volgens de reisorganisatie had hij deze map met gegevens zichtbaar bij de receptie moeten neerleggen vor de gasten die met deze reisorganisatie hebben geboekt........ Naar aanleiding hiervan toog ik richting tweelingbroer van......en vroeg hem in mijn beste Frans naar deze map........zijn reactie was het openen van een geheim onopvallend deurtje aan de zijkant van de balie, hij verdween praktisch compleet en ik hoorde een heleboel lawaai en gerommel,,,,uiteindelijk verscheen hij met een stoffige grote kartonnen doos die ter plekke werd omgekeerd en ja ja ja zowaar een map van de reisorganisatie die naar mijn idee twee kertmissen geleden voor het laatst was gebruikt......... Zowaar ik vond een telefoonnummmer en de mededeling dat uterlijk 24 uur voor vertrek zou moeten worden meegeddeld hoe lat er een taxi zou komen om ons naar het vliegveld te vervoeren. Het was inmiddels zaterdagmiddag 3 uur en we zouden de volgende ochtend om 8 uur vliegen. Goed of eigenlijk niet goed, ik bellen met de hostess ter plaatse.....deze was zeer verbaasd want zij had geen idee dat wij in Marrakech waren (foutje van het Nederlandse hoofdbureau) maar ok tegelijkertijd de mededeling dat de meeste luchthavens in Europa waren GESLOTEN vanwege een vulkaanuitbarsting in IJsland...........wisten wij veel.....wij hadden bewust gekozen voor een kamer zonder tv, we hadden immers vakantie..ja er was wel een tv in de bar (waar overigens GEEN alcohol werd geschonken (wettelijk verboden moslims drinken dit imers niet) maar op deze tv met uisluitend arabische zenders kwam met zeer grote regelmaat alleen de koning Mohammed VI in beeld, mensenlief wat heeft deze man het druk met het openen en doorknippen van diverse exposities en gebouwen,,,,,,,,,en het kussen van andere mannen(dit is de gewoonte van het land als mannen elkaar begroeten)
Maar mevrouw en meneer zei onze hostess U kunt in ieder geval niet terugvliegen U kunt het best vragen of U in uw eigen hotel kunt bijboeken en U hoort nog van mij....................
wordt vervolgd
Dus op zoek naar de beste van de beste kruidenwinkel en die vonden wij uiteindelijk na een tip van de marrokaanse dames in de joodse buurt van Marrakech. de naam van de winkel 'The shop of confidence" Je gelooft je ogen en oren niet maar wat een verademing..hier geen opdringerige figuren maar integendeel een hele aardige jongeman met een duidelijk joods voorkomen die uitgebreid de tijd nam om alles uit te leggen over de meer dan honderd kruiden die hij zichtbaar trots in zijn winkel verkocht en ook zelf maalde. Het was Rolands feestje dus ik heb de heren maar een middagje alleen gelaten en heb heerlijk met een boek in het nabijgelegen bankje gezeten..........wat een rust........
Op zondag 18 april stond onze terugvlucht gepland maar omdat de hostess van een niet door mij nader genoemd reisbureau nog steeds niets van zich had laten horen had ik naar het hoofdbureau in Nederland gemaild........tot mijn verbazing kreeg ik te horen dat onze alleraardigste hotelreceptionist over een boekwerk met nadere gegevens moest beschikken, Volgens de reisorganisatie had hij deze map met gegevens zichtbaar bij de receptie moeten neerleggen vor de gasten die met deze reisorganisatie hebben geboekt........ Naar aanleiding hiervan toog ik richting tweelingbroer van......en vroeg hem in mijn beste Frans naar deze map........zijn reactie was het openen van een geheim onopvallend deurtje aan de zijkant van de balie, hij verdween praktisch compleet en ik hoorde een heleboel lawaai en gerommel,,,,uiteindelijk verscheen hij met een stoffige grote kartonnen doos die ter plekke werd omgekeerd en ja ja ja zowaar een map van de reisorganisatie die naar mijn idee twee kertmissen geleden voor het laatst was gebruikt......... Zowaar ik vond een telefoonnummmer en de mededeling dat uterlijk 24 uur voor vertrek zou moeten worden meegeddeld hoe lat er een taxi zou komen om ons naar het vliegveld te vervoeren. Het was inmiddels zaterdagmiddag 3 uur en we zouden de volgende ochtend om 8 uur vliegen. Goed of eigenlijk niet goed, ik bellen met de hostess ter plaatse.....deze was zeer verbaasd want zij had geen idee dat wij in Marrakech waren (foutje van het Nederlandse hoofdbureau) maar ok tegelijkertijd de mededeling dat de meeste luchthavens in Europa waren GESLOTEN vanwege een vulkaanuitbarsting in IJsland...........wisten wij veel.....wij hadden bewust gekozen voor een kamer zonder tv, we hadden immers vakantie..ja er was wel een tv in de bar (waar overigens GEEN alcohol werd geschonken (wettelijk verboden moslims drinken dit imers niet) maar op deze tv met uisluitend arabische zenders kwam met zeer grote regelmaat alleen de koning Mohammed VI in beeld, mensenlief wat heeft deze man het druk met het openen en doorknippen van diverse exposities en gebouwen,,,,,,,,,en het kussen van andere mannen(dit is de gewoonte van het land als mannen elkaar begroeten)
Maar mevrouw en meneer zei onze hostess U kunt in ieder geval niet terugvliegen U kunt het best vragen of U in uw eigen hotel kunt bijboeken en U hoort nog van mij....................
wordt vervolgd
Hoe overleef ik.......een reis naar Marrakech en hoe kom ik terug.........
Lieve collega's
Natuurlijk weet iedereen nog wel van vroeger dat je de dag na een schoolreisje het beroemde (beruchte) opstel over die leuke dag mocht (moest) maken. Welnu ik ga een poging doen om verslag te doen van onze (mijn man Roland en ik) aanvankelijk 10 daagse (werd uiteindelijk een 13 daagse reis) naar het Marrokaanse Marrakech.
Het wordt enkel en alleen een droog verslag met enkel en alleen tekst wan voor de versieringen heb ik nu even geen tijd. Het verhaal moet uit mijn hoofd en op "papier".
Op vrijdagmiddag 9 april om 15.25 met een directe vlucht van Transavia naar Marrakech. We hadden er lang naar uitgekeken want deze vakantie stond aanvankelijk gepland voor jl september. Zoals de meesten van jullie wel weten kon deze toen niet doorgaan omdat Roland op 26 augustus plotesling in het ziekenhuis belandde wegens een ernstig hersenbloeding. Godzijdank is hij inmiddels weer zover opgeknapt dat we nu wel op vakantie konden gaan.
Na een voorspoedige vlucht kwamen we aan het begin van de avond aan in een stad die op het eerste gezicht inderdaad veel weg had uit een sprookje van duizend en een nacht. Dit beeld veranderde enigszins toen wij in ons hotel arriveerde en bij de receptie een manlijk persoon aantroffen die de tweelingbroer van ene heer S.Hoessein uit Irak kon zijn. Zijn talenkennis was beperkt tot vloeiend Arabisch en Berbers en natuur lijk het Frans, een taal die wij beide wel enigszins machtig zijn maar op dag 1 was de parate kennis van die taal nog niet zo voortreffelijk. In de engelse taal kunnen wij ons daarentegen moeiteloos uitdrukken maar helaas was dar voor deze baliemedewerker een taal van een andere planeet. Kortom na het tonen van onze vouchers lachte hij zijn witte tanden bloot onder een pikzwarte indrukwekkende snor en begon te roepen om paspoorten. Dat was duidelijk en de communicatie kwam op een lijn te zitten althans dat dachten wij heel even maar het tegendeel bleek waar toen hij met onze paspoorten in een stoffig kantoortje achter de receptie liep en vervolgens nevernooit meer terug leek te komen. Volgens Roland ging ik iets te voortvarend te werk door na een minnuut of tien onze paspoorten terug te vragen........ De man leek ietwat verontwaardigd dat een vrouwspersoon hem op deze directe manier benaderde en verklaarde vervolgens dat hij onze paspoorten nog een half ur nodig had om het een en ander te noteren. Toen ik hem aangaf da ik er dan wel even op zou wachten had ik het duidelijk helemaal bij hem verbruid...... Al met al was er verder niet zo gek veel mis met het hotel (wat we overigens zelf hadden geboekt omdat het zo dicht bij de medina (het oude centrum) ligt en omdat het een authentiek marrokaans hotel was en niet zo'n westers 4 sterrenhotel waar je bij wijze van spreken half europa weer tegenkomt. Tegenover het hotel was de parel van de stad de Koutoubia-moskee, heel indrukwekkend een oude moskee maar nog wel gewoon in gebruik..dat betekent dat er vijf keer per dag via giga luidsprekers in de minaretten een oproep tot gebed weerklonk inde in de wijde omgeving was te horen.......niks aan de hand zou je zeggen er is toch al genoeg herrie in zo;nstad dus dit kan er ook nog wel bij ware het niet dat moslims ook de gewoonte hebben om bij zonsopgang hun gebed richting Mekka te doen in dit geval dus rond 4 uur 's morgens......... Geloof het of niet je went er na een dag of 7 wel aan dan klinkt het als een soort vetouwde "achtergrondmelodie" in je dromen. Een minpuntje waren de afwezigheid van stoelen of ook maar iets wat er op leek op onze hotelkamers, waarschijnlijk werden wij geacht al liggend op onze bedden dag en nacht door te brengen;en af en toe vonden wij 's morgens in onze badkamer wel eens iets wat verrasend veel leek op een kakkerlak maar we zijn inmiddels na al onze reizen nar India wel iets gewend. Een wat groter minpunt was de kwaliteit van het ontbijt,..wij hebben 10 dagenlang elke morgen stokbrood met boter, jam en dadels gegeten begeleid voor een heerlijk versgeperst sinaasappelsap en voor degene onder ons die al om half acht aan het ontbijt verscheen was er nog een kleine kans op een glaasje yogurt. Over de kwaliteit van de koffie zal ik me hier maar niet verder uitlaten..........
Al met al hadden wij het prima naar ons zin bij een temperatuur van 's middags 30 graden en 's avonds een paar graden minder.we zwervden door de souks (markten) war aller hande typisch marrokaanse handgemaakte voorwerpen zoals aardewerk, lederen sloffen, parfums, en erg belangrijk voor mijn wederhelft die veel van koken houdt, veel versgemalen kruiden etc etc kortom iedereen weet wel wat ik bedoel..... Degene die over de kunst van het afdingen beschikt zoals mijn Roland heeft er de tijd van z'n leven en eer de prijs eindelijk naar tevredenheid van beide partijen onder veel toneelspel en luidkeels geschreeuw en tot leering en vermaack van vele toeschouwers is vastgesteld is men zo een drie kwartier verder........ Vanaf dag 1 was mij door mijn liefste al op het hart gedrukt mij niet te mengen in deze verheven vorm van kunst en ik heb mij daar dan ook verre van gehouden en vond het op zich al heel interresant om op gepaste afstand naar de eindeloos voorbijtrekkende mensenmassa te kijken. Mensen van diverse komaf en pluimage, de westerse vrouwelijke toeristen gekleed in soms minmale nauwelijks de weelderige vormen bedekkende wonderlijke variaties waarvan de marrokaanse mannen zichtbaar genoten en de aboslute tegenhangers de plattelandsbevolking waarvan de vrouwen zeer zwaar gesluierd, zelfs de handen zijn bedekt, met enkel en alleen een paar ogen die nog net zichtbaar zijn, ook het verkeer in de souks is wonderbaarlijk en niet alleen daar maar ook in de stad. Er is blijkbaar een ongeschreven gouden verkeersregel en die luidt waarschijnlijk "Alles is toegestaan zolang je hoe dan ok maar op de plaats van bestemming komt, of je nou te voet, per ezel, per peugeotbrommettje(uit de frns tijd), per motor, per taxi,per scooter of met een paard en wagen, per auto, per bus verplaatst van a naar b.........je bent gewoon niet wijs als je het in je hoofd haalt om voor een rood stoplicht of voor een zebrapad te wachten....en vergeet ook vooral niet elke politieagent is je grootste vriend want ze knijpen (voor de plaatselijke bevolking althans) graag en oogje dicht,......en ook hier is van toepassing "geld doet wonderen". Als westerse toerist ben je dan al zeer verheugd als je het is gelukt om heelhuids een straat over te steken in deze heksenketel Zoals Roland mij aanraadde "gewoon je ogen dicht doen en oversteken en maar gokken dat ze OM je heen rijden want als je blijft wachten tot ze voor je gaan stoppen kun jer er beter de hele dag blijven staan............."
Voordat ik het verget er was ons op de dag van aankomst belooft dat er een of andere hostess van de reisorganisatie waar we haden geboekt de volgende ochtend om half tien zou langskomen om ons het een en ander tte lvertellen over Marrakech...helaas nooit gezien,maar daarover later..........
Natuurlijk weet iedereen nog wel van vroeger dat je de dag na een schoolreisje het beroemde (beruchte) opstel over die leuke dag mocht (moest) maken. Welnu ik ga een poging doen om verslag te doen van onze (mijn man Roland en ik) aanvankelijk 10 daagse (werd uiteindelijk een 13 daagse reis) naar het Marrokaanse Marrakech.
Het wordt enkel en alleen een droog verslag met enkel en alleen tekst wan voor de versieringen heb ik nu even geen tijd. Het verhaal moet uit mijn hoofd en op "papier".
Op vrijdagmiddag 9 april om 15.25 met een directe vlucht van Transavia naar Marrakech. We hadden er lang naar uitgekeken want deze vakantie stond aanvankelijk gepland voor jl september. Zoals de meesten van jullie wel weten kon deze toen niet doorgaan omdat Roland op 26 augustus plotesling in het ziekenhuis belandde wegens een ernstig hersenbloeding. Godzijdank is hij inmiddels weer zover opgeknapt dat we nu wel op vakantie konden gaan.
Na een voorspoedige vlucht kwamen we aan het begin van de avond aan in een stad die op het eerste gezicht inderdaad veel weg had uit een sprookje van duizend en een nacht. Dit beeld veranderde enigszins toen wij in ons hotel arriveerde en bij de receptie een manlijk persoon aantroffen die de tweelingbroer van ene heer S.Hoessein uit Irak kon zijn. Zijn talenkennis was beperkt tot vloeiend Arabisch en Berbers en natuur lijk het Frans, een taal die wij beide wel enigszins machtig zijn maar op dag 1 was de parate kennis van die taal nog niet zo voortreffelijk. In de engelse taal kunnen wij ons daarentegen moeiteloos uitdrukken maar helaas was dar voor deze baliemedewerker een taal van een andere planeet. Kortom na het tonen van onze vouchers lachte hij zijn witte tanden bloot onder een pikzwarte indrukwekkende snor en begon te roepen om paspoorten. Dat was duidelijk en de communicatie kwam op een lijn te zitten althans dat dachten wij heel even maar het tegendeel bleek waar toen hij met onze paspoorten in een stoffig kantoortje achter de receptie liep en vervolgens nevernooit meer terug leek te komen. Volgens Roland ging ik iets te voortvarend te werk door na een minnuut of tien onze paspoorten terug te vragen........ De man leek ietwat verontwaardigd dat een vrouwspersoon hem op deze directe manier benaderde en verklaarde vervolgens dat hij onze paspoorten nog een half ur nodig had om het een en ander te noteren. Toen ik hem aangaf da ik er dan wel even op zou wachten had ik het duidelijk helemaal bij hem verbruid...... Al met al was er verder niet zo gek veel mis met het hotel (wat we overigens zelf hadden geboekt omdat het zo dicht bij de medina (het oude centrum) ligt en omdat het een authentiek marrokaans hotel was en niet zo'n westers 4 sterrenhotel waar je bij wijze van spreken half europa weer tegenkomt. Tegenover het hotel was de parel van de stad de Koutoubia-moskee, heel indrukwekkend een oude moskee maar nog wel gewoon in gebruik..dat betekent dat er vijf keer per dag via giga luidsprekers in de minaretten een oproep tot gebed weerklonk inde in de wijde omgeving was te horen.......niks aan de hand zou je zeggen er is toch al genoeg herrie in zo;nstad dus dit kan er ook nog wel bij ware het niet dat moslims ook de gewoonte hebben om bij zonsopgang hun gebed richting Mekka te doen in dit geval dus rond 4 uur 's morgens......... Geloof het of niet je went er na een dag of 7 wel aan dan klinkt het als een soort vetouwde "achtergrondmelodie" in je dromen. Een minpuntje waren de afwezigheid van stoelen of ook maar iets wat er op leek op onze hotelkamers, waarschijnlijk werden wij geacht al liggend op onze bedden dag en nacht door te brengen;en af en toe vonden wij 's morgens in onze badkamer wel eens iets wat verrasend veel leek op een kakkerlak maar we zijn inmiddels na al onze reizen nar India wel iets gewend. Een wat groter minpunt was de kwaliteit van het ontbijt,..wij hebben 10 dagenlang elke morgen stokbrood met boter, jam en dadels gegeten begeleid voor een heerlijk versgeperst sinaasappelsap en voor degene onder ons die al om half acht aan het ontbijt verscheen was er nog een kleine kans op een glaasje yogurt. Over de kwaliteit van de koffie zal ik me hier maar niet verder uitlaten..........
Al met al hadden wij het prima naar ons zin bij een temperatuur van 's middags 30 graden en 's avonds een paar graden minder.we zwervden door de souks (markten) war aller hande typisch marrokaanse handgemaakte voorwerpen zoals aardewerk, lederen sloffen, parfums, en erg belangrijk voor mijn wederhelft die veel van koken houdt, veel versgemalen kruiden etc etc kortom iedereen weet wel wat ik bedoel..... Degene die over de kunst van het afdingen beschikt zoals mijn Roland heeft er de tijd van z'n leven en eer de prijs eindelijk naar tevredenheid van beide partijen onder veel toneelspel en luidkeels geschreeuw en tot leering en vermaack van vele toeschouwers is vastgesteld is men zo een drie kwartier verder........ Vanaf dag 1 was mij door mijn liefste al op het hart gedrukt mij niet te mengen in deze verheven vorm van kunst en ik heb mij daar dan ook verre van gehouden en vond het op zich al heel interresant om op gepaste afstand naar de eindeloos voorbijtrekkende mensenmassa te kijken. Mensen van diverse komaf en pluimage, de westerse vrouwelijke toeristen gekleed in soms minmale nauwelijks de weelderige vormen bedekkende wonderlijke variaties waarvan de marrokaanse mannen zichtbaar genoten en de aboslute tegenhangers de plattelandsbevolking waarvan de vrouwen zeer zwaar gesluierd, zelfs de handen zijn bedekt, met enkel en alleen een paar ogen die nog net zichtbaar zijn, ook het verkeer in de souks is wonderbaarlijk en niet alleen daar maar ook in de stad. Er is blijkbaar een ongeschreven gouden verkeersregel en die luidt waarschijnlijk "Alles is toegestaan zolang je hoe dan ok maar op de plaats van bestemming komt, of je nou te voet, per ezel, per peugeotbrommettje(uit de frns tijd), per motor, per taxi,per scooter of met een paard en wagen, per auto, per bus verplaatst van a naar b.........je bent gewoon niet wijs als je het in je hoofd haalt om voor een rood stoplicht of voor een zebrapad te wachten....en vergeet ook vooral niet elke politieagent is je grootste vriend want ze knijpen (voor de plaatselijke bevolking althans) graag en oogje dicht,......en ook hier is van toepassing "geld doet wonderen". Als westerse toerist ben je dan al zeer verheugd als je het is gelukt om heelhuids een straat over te steken in deze heksenketel Zoals Roland mij aanraadde "gewoon je ogen dicht doen en oversteken en maar gokken dat ze OM je heen rijden want als je blijft wachten tot ze voor je gaan stoppen kun jer er beter de hele dag blijven staan............."
Voordat ik het verget er was ons op de dag van aankomst belooft dat er een of andere hostess van de reisorganisatie waar we haden geboekt de volgende ochtend om half tien zou langskomen om ons het een en ander tte lvertellen over Marrakech...helaas nooit gezien,maar daarover later..........
donderdag 8 april 2010
Marrakech
Lieve collega's
Eindelijk eindelijk is het dan zo ver......................IK HEB VAKANTIE!!!! .........en ik hoop morgen om deze tijd op dit plein rond te lopen samen met mijn lieve schat, eigenlijk stond dit voor vorig jaar september gepland maar het liep toen het allemaal heel anders................
Wie had ooit kunnen denken dat we dit nu samen in goede gezondheid mogen beleven.............
Eindelijk eindelijk is het dan zo ver......................IK HEB VAKANTIE!!!! .........en ik hoop morgen om deze tijd op dit plein rond te lopen samen met mijn lieve schat, eigenlijk stond dit voor vorig jaar september gepland maar het liep toen het allemaal heel anders................
Wie had ooit kunnen denken dat we dit nu samen in goede gezondheid mogen beleven.............
vrijdag 19 maart 2010
zaterdag 13 maart 2010
BATA SHOES INDIA
Wat een prachtig bedrijf, wat een service!!! Om een voorbeeld aan te nemen. Niets was hen teveel om binnen 24 uur 125 paar schoenen te leveren voor de kinderen van Planet Hope in Bangalore.
Bata Europe heeft kennelijk wat meer tijd nodig om haar belofte waar te maken..........
Abonneren op:
Posts (Atom)