Goa

Nou dit is het dan, GOA, een van de kleinste deelstaten van India, gelegen aan de westkust. De parel van India, bekend om de goudgele stranden en de wuivende palmen, het lijkt wel een tekst uit een vakantiegids.





"Ons" huis is in Bogmalo een klein dorp aan de Arabische Zee. Het staat niet op de kaart maar de dichtstbijzijnde stad "Vasco da Gama" staat er wel op.
Het huis is gebouwd in traditioneel Portugese stijl in 1925 door mijn schoonfamilie. De Arabische zee met het goudgele strand en de wuivende palmen liggen op 10 minuten loopafstand. 's Avonds als het stil is hoor je het ruisen van de golven. De mensen uit het dorp gaan daar nooit zwemmen of liggen zonnen, voor hen is het tegen zonsondergang een plek om de sociale contacten te onderhouden en de laatste nieuwtjes uit te wisselen. Het feit dat ik er veelvuldig ga zwemmen vond men aanvankelijk maar een vreemde bedoeling. "Je bent toch geen toerist?" Uiteindelijk is er een compromis gevonden: ik mag zwemmen (weliswaar in een degelijk badpak) maar liever niet in de buurt van het (5*) Resort waar al die "ongemanierde" toeristen onbeschaamd in bikini liggen te zonnen.......
Zo'n zelfde regel geldt voor het zelfstandig boodschappen doen in Vasco Da Gama, Om daar te komen moet ik een half uur met de bus. Toen ik nog "nieuw" was en nog niet echt bij de familie hoorde mocht ik onder geen voorwaarde in m'n eentje op pad buiten het dorp. Na veelvuldig aandringen was men er dan uiteindelijk van overtuigd dat ik best alleen naar de stad kon. (je moet weten dat ook daar in de stad de sociale controle groot was omdat daar het "halve" dorp zijn/haar inkopen doet)
Geleidelijk aan werd ik in hun ogen ook 'Goan'. Dat betekende ook dat ik zelfstandig voor een plekje in de overvolle bus vanuit de stad naar het dorp moest zorgen. De "normale" procedure is typisch Indiaas.......zodra de bus aankomt rent iedereen naar de ingang bepakt en bezakt met boodschapen die kunnen varieren van kilo's verse vis in plastic zakken (bij temperaturen boven de 35 graden) tot een paar levende kippen in een mand op het hoofd.
Daarbij vergeleken ben ik dus kansloos met m'n bescheiden rugtasje.
Maar wie niet sterk is moet slim zin dus.......de bus arriveert....de hele stoet begeeft zich en masse richting ingang.........en Lenie roept heel hard "Rareh!!!" = Wacht!!! in het Konkani.,,....men kijkt achterom en de verbazing is van de gezichten af te lezen ........ze hoort er echt bij.....ze is een van ons......

Vanaf dat moment was ik "gewoon" een inwoner van Bogmalo, ik was een "Rodrigues" geworden in hun ogen, een hele prestatie volgens verschillende mensen, al had ik er naar mijn idee niet zoveel bijzonders voor hoeven te doen of laten.

Als Europese had ik, naar achteraf bleek, iets "goed" te maken in het dorp. Jaren geleden was er blijkbaar een Duitse jongedame verloofd geweest met een jongeman uit Bogmalo. Voor het eerst aangekomen in het dorp bij haar aanstaande schoonfamilie had ze onmiddellijk haar intrek genomen in het plaatselijke 5* Oberoi Hotel omdat ze niet zonder de nodige luxe kon leven............ Van een bruiloft is het nooit gekomen......