Ja je bent dan een vreemde eend in de bijt in een wildvreemd land en de mensen in Goa zijn net zo nieuwsgierig als de mensen in Harderwijk. Ik had wat je noemt een plan van aanpak bedacht, zeer simpel en logisch maar naar later bleek veel te westers.
Er zouden twee "kennismakingsdagen" plaats vinden, 1 voor de familie en vrienden en 1 voor de dorpelingen......uiteraard alles voor onze rekening. Leuk idee (dacht ik) twee superdrukke dagen en daarna vakantie. Toen ik met dit plan op de proppen werd het verdacht stil. Roland's oudste oom (de pater familias)legde mij uit dat het de bedoeling was dat ik de komende we(e)ken persoonlijk werd verwacht bij alle ooms, tantes, neven en nichten etc etc. Oosterse gastvrijheid noemt men zoiets...en als je bij de een op bezoek gaat moet je ook bij de ander op bezoek. Niet alle familie woont in het dorp integendeel er waren er bij die een dagreis ver woonde dat betekende dus ook een loeerpartij. Maar er zat niets anders op en ik proefde uit Roland z'n verhaal dat het ook aan te raden zou zijn om alle dorpelingen in hun eigen "thuis| te bezoeken. Wat de familiebezoeken betreft was het niet alleen even een kopje thee of een glaasje fris......hoe kom je erbij.....nee uitgebreide maaltijden met talloze gerechten alsof er een compleet weeshuis uitgenodigd was. Ik herrinner mij nog dat we bij een tante en oom aankwamen. De eerste vraag was na alle plichtplegingen was"Do you like chicken" Op mijn bevestigende antwoord werd er door een van de bedienden ter plekke een kip die heel relaxed een zandbad aan het nemen was, ter plekke een kopje kleiner gemaakt.(hou hierbij ook nog even het verhaal van ons "huisvarken" in gedachten i.v.m. mijn overvolle borden en minder geslaagde gerechten) Nu was dat overvloedige eten op zich niet zo'n probleem want mijn schoonfamilie behoort tot gegoede middeklasse en kan het zich financieel best veroorloven.
Hoe anders was het toen we bij de dorpelingen op bezoek gingen...hoe arm men ook was en hoe klein men ook woonde in schamele hutjes....er werd ALTIJD iets te drinken aanfeboden. De arme families voorzagen ons van de beroemde tender cocnuts (die groeien meestal in eigen "tuin" en bij de buren (want dat vertelde zich natuurlijk door) werd in afwachting van onze komst er alvast een kind erop uitgestuurd om bij de lokale kruidenier(Roland's broer Walter) wat flesjes fris te gaan kopen. Weigeren was absoluut geen optie!!! dat zou een belediging van hun gastvrijheid zijn. Zo ook met de zitplaatsen....vaak beschikte men maar over 1 stoel...ja je raad het natuurlijk al wel.....die was voor mij bestemd. Overal in het dorp waar we heengingen trok een stoet van nieuwsgierige dorpsjeugd achter ons aan zo nu en dan streng toegesproken door een oudere dorpeling, dan trokken ze zich weer terug om even later weer in optocht al giechelend en joelend achter ons aan te komen.
Het leek een ware tournee te worden en zo gaandeweg begon ik het ook nog leuk te vinden (die door het dorp natuurlijk). Het nadeel was dat ik na enige dagen geen coconut meer kon zien en ook de limca en de thumps up kwamen me de neus uit om het zomaar even oneerbiedig te zeggen. Gevolg was dat ik op een morgen met een verschrikkelijke buikpijn wakker werd. Gaat wel weer over dacht ik zelf. Mijn schoonfamilie had hier duidelijk een andere menig over. Men voelde zich zeer verantwoordelijk voor me en er waren al plannen om de dokter uit de stad (in het dorp was er geen) te laten komen. Dat vond ik wel erg veel van het goede, gelukkig was Roland het ermee eens. Dan maar de gulden middenweg....dat was "fat aunty" de vrouw van Rolands oudste oom. Zoals haar naam al verraad een oud klein dik rond mensje met een knotje en een bril waarvan de glazen op jampotten leken. Ik lag in bed, ze stuurde iedereen de kamer uit en begon eindeloze teksten te prevelen. Op een gegeven moment plaatste ze een brandende kaars op mijn buik, daaroverheen zette ze een omgekeerd limonadeglas de kaars ging uit omdat er geen zuurstof meer was. Aunty begon steeds luider en sneller te praten em met een onverhoedse beweging nam ze het glas en de kaars weg.........en mijn buikpijn was over. Waar gebeurd!!!
Ik moet zeggen dat al die bezoekjes de moeite dubbel en dwars waard zijn geweest. Ik voel me "thuis" in het dorp. Het is voor mij nog steeds een puzzel wie bij wie hoort en wie waar precies woont maar men legt dit mij met veel plezier keer op keer uit.
Heel eigenwijs ben ik ook mijn "eigen was" gaan doen bij de put...een ontmoetingplek voor de vrouwen...men begreep er aanvankelijk niets van.......er waren toch immers genoeg bedienden.....
Gastvrijheid is een groot goed, maar het kan wel tot last worden voor gast en gastheer/vrouw, als er koste wat kost aan de sociale normen van de gemeenschap voldaan moet worden. De bedoeling van de regel is natuurlijk prachtig, maar zou wat meer ontspannen gehanteerd moeten worden, lijkt me.
BeantwoordenVerwijderen